Chodzi o art. 8 ust. 1 ustawy z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. Zgodnie z tym przepisem „osobie, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia albo wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia albo decyzji".
Przepis ten zaskarżyło do Trybunału Konstytucyjnego dwóch opozycjonistów.
Pierwszy z nich, uważa, że zakwestionowane przepisy ograniczają prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia jedynie do skutków „wynikających z wykonania" decyzji bądź orzeczenia o internowaniu, a nie do wydania tego orzeczenia lub decyzji. Tymczasem już sam fakt wydania orzeczenia lub decyzji o internowaniu miał negatywne skutki dla działaczy opozycyjnych, którzy nie mogli znaleźć pracy z uwagi na internowanie lub byli karani za działalność polityczną. Cześć z nich ukrywała się przez co nie doszło do „wykonania" decyzji lub orzeczenia pomimo ich wydania. Jak dodaje, wprowadzone przez ustawodawcę ograniczenie odpowiedzialności Skarbu Państwa tylko do skutków wykonania (a nie wydania) orzeczenia powoduje, że brak jest odpowiedzialności Skarbu Państwa za najbardziej dolegliwe ekonomicznie pozostawanie bez pracy.
Drugi ze skarżących, również ukrywał się przed tymczasowym aresztowaniem nie przerywając swojej opozycyjnej działalności, a w 2012 r. wystąpił do sądu okręgowego domagając się odszkodowania od Skarbu Państwa za doznaną krzywdę wynikłą z zarządzenia poszukiwania go listem gończym oraz wydania postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania. Sąd oddalił jednak wniosek w całości, bo uznał, że na gruncie ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, brak jest podstaw do zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienie za inne przejawy represji, nie związane bezpośrednio z wykonaniem wydanego orzeczenia lub decyzji o internowaniu. Opozycjoniście nie przysługuje, więc odszkodowanie za ukrywanie się w związku z wydaniem postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania w sytuacji, gdy do wykonania tego postanowienia nigdy nie doszło a w wyniku amnestii skarżący nigdy nie został pozbawiony wolności.
Zdaniem drugiego ze skarżących rozróżnienie w prawie do odszkodowania za doznaną szkodę oraz zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę dwóch grup osób represjonowanych (internowanych i tych, którzy ukrywali się, by uniknąć internowania) jest niezrozumiałe. Przez ustawodawcę nie zostało to uzasadnione ani potrzebą ochrony interesu publicznego, dobra wspólnego, ani innych wartości konstytucyjnych.
