Chłopczyca z antypodów

Wyprodukowane przez Stevena Spielberga „Wszystkie wcielenia Tary” (2009) przyniosły Collette mnóstwo nagród – m.in. Emmy i Złoty Glob. Gwiazda mówi, że dla aktorki taka rola to spełnienie marzeń, ale i wyzwanie.

– Grać w tym samym serialu cztery różne osoby, w tym – mężczyznę, to sytuacja niespotykana – przyznaje. – Od początku towarzyszyła mi świadomość, że podejmujemy ryzyko, robiąc serial komediowy, którego bohaterka cierpi na nietypowe zaburzenie: osobowość mnogą. Zależało nam, żeby nikogo nie urazić, nie żartujemy z choroby.

Bohaterka serialu pod wpływem stresu ucieka w jedno ze swoich wcieleń: raz jest wulgarną, zbuntowaną nastolatką, innym razem pedantyczną panią domu albo gruboskórnym kierowcą – weteranem wojny w Wietnamie.

– Każda z tych postaci jest ucieleśnieniem jakiejś potrzeby Tary, na przykład tęsknoty za wolnością lub poczuciem bezpieczeństwa – mówi Colette. – Dla mnie ten serial jest opowieścią o uczuciach. I o wsparciu, które daje rodzina.

Toni, a właściwie Antonia Colette, urodziła się 1 listopada 1972 roku w Sydney. Jej ojciec był kierowcą ciężarówki. Rodzina żyła skromnie i po kilku latach przeniosła się na przedmieścia. Toni dorastała w męskim towarzystwie – ma dwóch młodszych braci. Lubiła sport, wspinaczkę po drzewach – jak to chłopczyca. Po latach powie, że miała w sobie tyle energii i taką potrzebę ekspresji, że czuła się, jakby miała eksplodować.

Na szczęście wpadła na pomysł, że zostanie aktorką.

Pierwsze sukcesy sceniczne odnosiła w szkolnych przedstawieniach. Gdy miała 16 lat, rzuciła naukę i zapisała się na trzyletni kurs w prestiżowej National Institute of Dramatic Arts w Sydney. Ale w szkole aktorskiej wytrzymała niewiele ponad rok – skusiła ją propozycja zagrania w filmie „Menedżer w bamboszach” (1992) u boku Anthony’ego Hopkinsa i Russella Crowe’a. To był znakomity debiut, za który dostała nominację do nagrody Australijskiego Instytutu Filmowego.

Czekając na kolejną szansę, Toni – która reperowała budżet, roznosząc pizzę – zainteresowała się teatrem. Trafiła do cieszącego się uznaniem Sydney Theatre Company. Za rolę Soni w „Wujaszku Wani” otrzymała wyróżnienie krytyków teatralnych dla najbardziej obiecującej młodej aktorki.

Smak prawdziwej popularności poznała po „Weselu Muriel” (1994). Ten niskobudżetowy australijski film niespodziewanie odniósł międzynarodowy sukces. W dużej mierze dzięki kreacji Collette, która zagrała zakompleksioną brzydulę uwielbiającą piosenki ABBY i marzącą o ślubie w egzotycznej scenerii. Za rolę, do której przytyła w krótkim czasie 18 kilogramów, została uhonorowana nagrodą Australijskiego Instytutu Filmowego.

Do kolejnych ról musiała szybko schudnąć, co odbiło się niekorzystnie na jej zdrowiu. Jako 20-latka miała bulimię i cierpiała z powodu ataków paniki. W 1995 roku zadebiutowała w Hollywood rolą w filmie „Żałobnik”. Potem wystąpiła w australijskiej komedii „Diana i ja” (1997) – zagrała Dianę Spencer, która nie tylko nazywa się jak Lady D, ale też w tym samym dniu obchodzi urodziny. Dziewczyna wygrywa wycieczkę do Londynu i liczy na spotkanie z księżną... Film przeszedł niemal niezauważony, bo – pechowo – w czasie, kiedy wchodził na ekrany, światem wstrząsnęła wiadomość o śmierci prawdziwej Diany.

Bardzo ważna w dorobku Collette była rola matki chłopca, który potrafi nawiązać kontakt ze zmarłymi, w thrillerze „Szósty zmysł”. Zasłużona nominacja do Oscara uczyniła z Australijki gwiazdę. Sukces zbiegł się w czasie z głośnym romansem z Jonathanem Rhys Meyersem, którego poznała na planie filmu „Idol” (1999) na motywach biografii Davida Bowie. Związek był burzliwy i przetrwał zaledwie rok.