Film Krzysztofa Domagalika z 1980 roku, którego konsultantem był Zbigniew Osiński, to dokument pokazujący doktrynę teatralną i drogę twórczą Grotowskiego. Oprócz unikatowych fragmentów zapisów filmowych jego spektakli („Akropolis”, „Tragiczne dzieje doktora Fausta”, „Książę Niezłomny”) zawiera także zdjęcia z prób i ćwiczeń aktorskich, a także wypowiedzi: samego Grotowskiego oraz Ludwika Flaszena, Ryszarda Cieślaka, Zbigniewa Cynkutisa, Reny Mireckiej, Zygmunta Molika.
Jerzy Grotowski był – obok Tadeusza Kantora – najsłynniejszym poza granicami kraju polskim twórcą teatralnym. Stawia się go w jednym rzędzie z największymi reformatorami XX-wiecznego teatru: Stanisławskim, Craigiem, Meyerholdem. Międzynarodowemu rozgłosowi, jaki uzyskał, towarzyszyła, paradoksalnie, aura tajemniczości. Liczba widzów na jego przedstawieniach była zawsze niewielka. Wiedziało się o nim więcej z legendy niż z autopsji, zwłaszcza że twórca unikał kontaktów z mediami.
Choć wielokrotnie podkreślał, że nie stworzył żadnej nowej artystycznej „doktryny”, zakwestionował tradycyjne elementy przedstawienia. Zerwał z klasycznym układem sali teatralnej. Tekst często bywał dlań punktem dojścia, a nie wyjścia dla stwarzanych przez aktorów sytuacji scenicznych.
W latach 70. zajął się naturą kontaktów międzyludzkich. Z gronem współpracowników i uczestników, z kraju i ze świata, realizował projekty parateatralne, które zmierzały do integracji ludzi we wspólnym twórczym działaniu (np. „Ule”, „Drzewo ludzi”, „Special Project”). Do tradycji scenicznej XX wieku dodał doświadczenia wynikające ze spotkań z dawnymi kulturami i teatrami Dalekiego Wschodu.
[i]O TEATRZE LABORATORIUM JERZEGO GROTOWSKIEGO
