Walczył w Afganistanie, teraz toczy bój o wózek

Starszy plutonowy Mariusz Saczek został ranny w wybuchu miny w Afganistanie 27 lipca 2010 roku. Wraz z innymi żołnierzami wyjechał wtedy na patrol z bazy Warrior transporterem opancerzonym Rosomak. Nagle doszło do potężnej eksplozji miny pułapki. W wyniku wybuchu rannych zostało sześciu żołnierzy, w tym Mariusz Saczek.

– Samego momentu eksplozji nie pamiętam. W szpitalu w Ghazni przez kilka dni lekarze ratowali mi życie – wspomina dzisiaj. Żołnierz został przewieziony do amerykańskiego szpitala w Landstuhl koło Ramstein (Niemcy), tam przeszedł kolejne operacje. – Byłem sparaliżowany od klatki piersiowej w dół – dodaje.
Lekarze orzekli u niego niedowład kończyn dolnych jako rezultat uszkodzenia rdzenia kręgowego, ponadto m.in. uszkodzenie śledziony i wątroby, a także słuchu.

Droga przez mękę

Po powrocie do kraju żołnierz przez półtora roku leczył się szpitalach w Bydgoszczy, Warszawie i Ciechocinku. – Bardzo dużo zawdzięczam dyrektorowi Bernardowi Soleckiemu z Wojskowego Szpitala Uzdrowiskowo-Rehabilitacyjnego w Busku-Zdroju. To dzięki niemu stanąłem na nogi – wspomina.

Żołnierz jeździł na turnusy rehabilitacyjne, niektóre z nich finansował z własnej kieszeni. – Chodzenia uczyłem się na lokomatach – wspomina.

Dzisiaj jest w stanie o kulach przejść kilkadziesiąt metrów. – Są jednak takie dni, gdy nie jestem w stanie przejść ani kroku z powodu skurczy. Mieszkam sam, nikt nie może mi pomóc, dlatego potrzebuję wózka – dodaje żołnierz.

już w maju 2011 roku, czyli w kilka miesięcy po wypadku w Afganistanie, Mariusz Saczek wystąpił do szefa Inspektoratu Wojskowej Służby Zdrowia o zakup wózka inwalidzkiego i chodzika. Prośbę tę poparł dyrektor bydgoskiego szpitala. Stwierdził, że jego zakup może być częściowo refundowany przez NFZ po opuszczeniu szpitala przez pacjenta.

– Odpowiedź była odmowna – mówi żołnierz. Szef Inspektoratu Wojskowej Służby Zdrowia stwierdził, że „stan sprawności pacjenta ulega poprawie”. Poinformował też, że sprawę skierowano do konsultanta wojskowej służby zdrowia, który ma wybrać dla żołnierza odpowiedni sprzęt. Do dzisiaj jednak tak się nie stało. – Chociaż już dwa razy byłem na konsultacjach – dodaje poszkodowany.

Ppłk Joanna Klejszmit-Bodziuch z Inspektoratu Wojskowej Służby Zdrowia informuje „Rz”, że instytucja ta może sfinansować zakup wózka inwalidzkiego dla weterana. Jednak zaznacza, że decyzja o ewentualnym zakupie sprzętu medycznego dla Mariusza Saczka możliwa będzie po otrzymaniu opinii konsultanta w dziedzinie rehabilitacji, a jej jeszcze nie ma.

– To wygląda jak odsyłanie od Annasza do Kajfasza, aby spotkać się z konsultantem, muszę przejechać 600 kilometrów z Zamościa do Bydgoszczy – dodaje żołnierz.

Pokonać biurokrację

Pomoc dla rannego deklaruje Stowarzyszenie Rannych i Poszkodowanych na Misjach Poza Granicami Kraju. – Mariusz Saczek jest członkiem stowarzyszenia, wcześniej nie sygnalizował problemu – mówi szef organizacji Tomasz Kloc.
Jak radzą sobie inni żołnierze? – Kolega, który w czasie misji stracił nogę i otrzymał protezę, postanowił sam sobie kupić wózek inwalidzki, aby ominąć biurokrację – opowiada nasz rozmówca. – Mnie na to nie stać. Jeżeli wojsko wydało 10 mln zł na rosomaka, który po wybuchu poszedł na szrot, to powinno także stać na wózek za kilka tysięcy złotych – dodaje Saczek.

Od roku obowiązuje ustawa o weteranach, która gwarantuje im m.in. świadczenia opieki zdrowotnej i pomocy psychologicznej, dofinansowanie nauki, uprawnienia socjalne i pracownicze, a także możliwość ubiegania się o przyznanie specjalnego dodatku dla żołnierzy, którzy przebywali na misjach.