Podstawową zasadą stanie się niedopuszczalność zabraniania pracownikowi przez jego pracodawcę podejmowania pracy u innych pracodawców. Czy jednak faktycznie przyjęcie proponowanej regulacji będzie oznaczać zmianę w relacjach polskich pracowników z pracodawcami?
Implementacja Dyrektywy 2019/1152
Dyrektywa 2019/1152 nakłada na państwa członkowskie Unii Europejskiej obowiązek wdrożenia do dnia 1 sierpnia 2022 r. przepisów zakazujących pracodawcom ograniczania przez nich możliwości podejmowania przez pracowników dodatkowego zatrudnienia. Warunkiem korzystania z tej możliwości powinno być wykonywanie dodatkowej pracy poza harmonogramem czasu pracy ustalonym z „pierwszym” pracodawcą.
Przepisy unijne zastrzegają też, że dodatkowe zatrudnienie pracownika nie może być przyczyną jego mniej korzystnego traktowania przez pracodawcę.
Państwa członkowskie uzyskały jednocześnie uprawnienie, by w przepisach krajowych uregulować ograniczenia w łączeniu przez pracowników stanowisk, które wynikałyby z przyczyn obiektywnych. Jako obiektywne przyczyny uzasadniające ograniczenia w podejmowaniu dodatkowego zatrudnienia wskazano zdrowie i bezpieczeństwo, ochronę tajemnicy handlowej, rzetelność służby cywilnej lub unikanie konfliktów interesów.
Projektowane zmiany
Projekt nowelizacji Kodeksu pracy przewiduje dodanie art. 261, który będzie stanowił, że pracodawca nie może zakazać pracownikowi jednoczesnego pozostawania w stosunku pracy z innym pracodawcą lub jednoczesnego pozostawania w stosunku prawnym będącym podstawą świadczenia pracy innym niż stosunek pracy (a więc także np. prowadzenia działalności gospodarczej i współpracy z innym podmiotem na podstawie umowy B2B).
