Czy o skazaniu za pranie brudnych pieniędzy decyduje pochodzenie użytych pieniędzy

Trzyosobowy skład sędziów Sądu Najwyższego (sygnatura akt:  I KZP 10/13) zdecydował wczoraj, że interpretacją przepisu kodeksu karnego o praniu pieniędzy zajmie się skład powiększony. Sprawa jest bardzo skomplikowana, a odpowiedź SN ma znaczenie nie tylko dla skazanych w tej konkretnej sprawie, ale i innych stających pod zarzutem z tego przepisu.

Wszystko zaczęło się w grudniu 2012 r., kiedy to Sąd Okręgowy w K. skazał troje oskarżonych z art. 299 kodeksu karnego na kilka lat więzienia za tzw. przestępstwo prania brudnych pieniędzy.

Za pranie pieniędzy z przestępstwa grozi do 8 lat więzienia

Najwyższy wyrok dostał Rafał B., uznany przez sąd za winnego nieodprowadzania VAT znacznej wartości za działalność związaną z obrotem złomem (1,6 mln zł). Biznesmen kazał innym osobom zakładać firmy, które miały wystawiać faktury za rzekomą sprzedaż złomu centrom handlowym zajmującym się handlem złomem, której to sprzedaży firmy te w rzeczywistości nie prowadziły.

Kolejne trzy lata B. dostał za obrót nie swoimi pieniędzmi, w dodatku pochodzącymi z przestępstwa – z niezapłaconego podatku. W sumie dostał cztery lata.

Wraz z nim na ławie oskarżonych zasiadła Janina S., która wiedziała o procederze i brała w nim udział. Chodzi o nieodprowadzanie VAT znacznej wartości, a także o obrót pieniędzmi z VAT. Kobieta usłyszała za to wyrok dwóch lat więzienia.

Trzeci z oskarżonych trafił za to samo za kratki na dwa lata więzienia.

Sąd okręgowy w wyroku orzekł także przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości przedmiotu przestępstwa prania brudnych pieniędzy solidarnie względem skazanych.

Od wyroku apelowali prokurator i obrońcy skazanych. Kwestionowali przyjęcie przez sąd orzekający w tej sprawie, iż wypłacanie z kont bankowych pieniędzy pochodzących bezpośrednio z czynu zabronionego (niezapłacenia VAT) wyczerpuje znamiona przestępstwa prania brudnych pieniędzy.

Sąd Apelacyjny, do którego sprawa trafiła, nabrał wątpliwości, czy brudne pieniądze muszą pochodzić z korzyści uzyskanych z czynu zabronionego.

– Analiza orzeczeń zarówno Sądu Najwyższego, jak i sądów apelacyjnych prowadzi do wniosku, że wykładnia art. 299 k.k. nastręcza wątpliwości – stwierdza pytający sąd.