Dr. Eben Alexander przez 15 lat pracował na wydziale medycznym Harvardu. Przez 25 lat przeprowadził też wiele setek operacji mózgu. Wie, że w wypadku jego choroby po siedmiodniowej śpiączce miał minimalne szanse na przeżycie – ledwie 3 procent  –  i w najlepszym razie jako inwalida. Jednak się obudził siódmego dnia rześki i przytomny. Po kilku miesiącach całkowicie wrócił do zdrowia. Z przesłaniem dla świata.

Filtrujący mózg

Przed paroma dniami, 23 października, wyszła jego książka pt. „Proof of Heaven" (Dowód nieba) w poważnym domu wydawniczym Simon and Schuster. Książkę poleca na okładce Raymond A. Moody, autor głośnej przed wielu laty pozycji „Życie po życiu" tymi słowami: „Doświadczenie prawie śmierci dr. Ebena Alexandra jest najbardziej zdumiewające, o jakim słyszałem w ciągu ponad czterech dekad studiowania tego zjawiska. Jest żywym dowodem życia po życiu".

Książka wywołała sensację w USA, zanim się ukazała. Jej premiera została zręcznie zaplanowana tydzień przed Halloween. Czyżby był powód, żeby radośnie tańczyć na grobie, jak robią tego dnia Amerykanie?

Doznania mistyczne znane są od tysiącleci. Zyskują tu jednak otoczkę naukową. Mistyk neurochirurg dla kolegów stworzył w Internecie (www.eternea.org) hipotezę neurologiczną swego doświadczenia. Tłumaczy: „Można się spierać o własną wersję Nieba;  ja z pewnością mogę powiedzieć tylko, że owa wspaniała sfera naprawdę istnieje. Różnice w jej opisach są wynikiem filtrującej funkcji mózgu, który zostaje skażony wspomnieniami osobistymi i kulturowym smakiem. Leżąca u ich podstaw rzeczywistość jest niezaprzeczalna".  W ten sposób odrzuca paradygmat materialistyczny przyjęty w epoce oświecenia.

Na czym polega doświadczenie dr. Ebena Alexandra? 10 listopada 2008 roku lekarz został przywieziony do szpitala z ciężkim i rzadkim u dorosłych zapaleniem opon mózgowych.  W śpiączce przestała działać kora mózgowa odpowiedzialna za pamięć, mowę, uczucia, logikę oraz świadomość wizualną i słuchową.  Dlatego mózg nie mógł być twórcą mistycznych doznań. Chorobę wywołała bakteria E.coli, choć do dziś nie wiadomo, w jaki sposób dr Alexander ją złapał.

Cały czas czuwali przy nim krewni, trzymali go za rękę i modlili się za niego. Ze śpiączki wydobyło go błaganie dziesięcioletniego syna, żeby nie odchodził.