[b]Tak orzekł WSA w Gdańsku 16 kwietnia 2009 r. (I SA/Gd 194/ 09).[/b]
Podatnik, spółka z o.o., zajmuje się handlem odzieżą, w związku z czym zawiera umowy najmu lokali na potrzeby prowadzonej działalności. Czasem zdarza się, że rozwiązuje umowę najmu przed upływem okresu, na jaki została zawarta. Spółka wystąpiła do ministra finansów z pytaniem, czy niezamortyzowane wydatki na wynajmowany lokal może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu. Jej zdaniem tak, co wynika a contrario z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.
Organ podatkowy stwierdził, że takie koszty można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu tylko w razie fizycznej likwidacji nakładów w obcym środku trwałym. Sprawa trafiła do gdańskiego WSA, który zgodził się z interpretacją organu.
Podatnik złożył skargę kasacyjną do NSA. Sąd uchylił pierwszy wyrok WSA i polecił, by sąd I instancji rozważył, mając na uwadze wskazówki NSA, co należy rozumieć pod pojęciem „likwidacja środka trwałego”.
Gdański WSA ponownie rozpatrując sprawę, stwierdził, że art. 16 ustawy o CIT zawiera zamknięty katalog wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu. Ust. 1 pkt 6 tego artykułu nie ma jednak zastosowania w sytuacji opisanej przez spółkę. Zdaniem sądu wnioskując a contrario z tego przepisu, straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych są kosztem uzyskania przychodu, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą nie na skutek zmiany rodzaju działalności (a taka zmiana w wypadku spółki nie nastąpiła). WSA podkreślił jednocześnie, że termin „likwidacja środka trwałego” należy rozumieć szeroko, czyli nie tylko jako fizyczne jego zniszczenie (jak twierdziły organy podatkowe), ale również utratę możliwości korzystania z lokalu na skutek rozwiązania umowy najmu.
