Tabele mogą zastąpić ewidencję

Takie są wnioski z [b]wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z 25 marca 2010 r. (I SA/Ol 81/10)[/b]. Dopuścił on możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych na podstawie tabel amortyzacyjnych, jeśli zawierają dane wymagane dla ewidencji środków trwałych.

[srodtytul]Odpisy do kosztów[/srodtytul]

Przedsiębiorca w toku kontroli nie przedłożył ewidencji środków trwałych za 2007 r. Fiskus zakwestionował więc zaliczenie odpisów amortyzacyjnych za ten rok do kosztów uzyskania przychodów.

Argumentował, że przepisy nakładają obowiązek prowadzenia ewidencji środków trwałych w sposób umożliwiający zbadanie sposobu nabycia środka trwałego i naliczonych od niego odpisów amortyzacyjnych. W razie braku takiej ewidencji odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, o czym przesądza art. 22n ust. 6 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?n=1&id=346580 ]ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych[/link] (PIT).

W myśl bowiem art. 22 ust. 8 ustawy o PIT kosztem są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o.

Przepis art. 22n ust. 2 ustawy obliguje podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zawierającej szczegółowe dane dotyczące środka trwałego, wymienione w tym przepisie, czyli m.in. datę jego nabycia i przyjęcia do używania, wartość początkową czy stawkę amortyzacyjną.

Obowiązek prowadzenia ewidencji umożliwia weryfikację amortyzacji środka trwałego przez wgląd w jego historię na podstawie źródłowych dokumentów w okresie amortyzacji, a nawet pięć lat po jej zakończeniu. Zdaniem organów w razie zniszczenia czy zagubienia ewidencji środków trwałych podatnik powinien ten dokument odtworzyć.

[srodtytul]Są wszystkie informacje [/srodtytul]

Podatnik twierdził natomiast, że odpisów dokonywał na podstawie tabel amortyzacyjnych (wcześniej dodatkowo wprowadzonych do ewidencji), które spełniają wymogi formalne ewidencji środków trwałych, ponieważ zawierają niezbędne informacje do identyfikacji każdego posiadanego przez niego środka trwałego.

Ponadto ewidencja środków trwałych, prowadzona od 1994 r., była przedstawiona kontrolującym w toku kontroli za 1996 r., a tabele amortyzacyjne, prowadzone za lata 2002 – 2007, stanowiły jej kontynuację. Organy powinny więc skonfrontować dane z obu dokumentów.

[srodtytul]Trzeba uwzględnić tabele [/srodtytul]

WSA uwzględnił skargę przedsiębiorcy. Stwierdził, że ustawodawca nałożył na podatnika konkretne obowiązki zarówno co do prowadzenia określonej dokumentacji podatkowej, jak i jej przechowywania oraz dokumentowania zdarzeń gospodarczych dla celów dowodowych.

W art. 22n ust. 6 ustawy o PIT wyraźnie wskazał, że w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Sąd zgodził się z organami podatkowymi, że podatnik, aby dokonywać odpisów amortyzacyjnych, jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych.

Stwierdził jednak, że skoro przedstawione przez skarżącego tabele amortyzacyjne spełniały wymogi stawiane ewidencji środków trwałych, a dane w nich zawarte korespondowały z zabezpieczoną w trakcie kontroli za 1996 r. ewidencją środków trwałych, to błędem było ich pominięcie przy weryfikacji odpisów amortyzacyjnych.

[ramka][b]Przy najmie jest prościej [/b]

Osoby uzyskujące przychody z najmu mieszkania (także lokalu użytkowego) mogą zaliczyć do podatkowych kosztów wydatki związane z jego eksploatacją. Także wtedy, gdy najem nie jest rozliczany w ramach działalności gospodarczej.

Najczęściej jest to czynsz, opłaty za media, koszty remontu. Od wynajmowanej powierzchni można też naliczać odpisy amortyzacyjne. Aby ustalić ich wysokość, trzeba obliczyć wartość początkową nieruchomości. Najczęściej jest to cena nabycia (w razie zakupu) albo koszt wytworzenia (przy wybudowaniu).