Ekolodzy z Kremla

Minister przyrody i zasobów naturalnych Rosji skierował do swojego ukraińskiego odpowiednika pismo zawierające analizę ekologicznego ryzyka wydobycia gazu łupkowego w obszarach przygranicznych z Rosją. Rosjanie chcą spotkania i rozmów na ten temat.

Podnoszą w swojej analizie, że w przygranicznych pokładach łupków brak jest buforowych złóż wodonośnych oraz skał, które stanowią naturalną barierę dla chemikaliów, wykorzystywanych w metodzie szczelinowania. A to tworzy zagrożenie, skażenia wód gruntowych także na terenie Rosji.

Bardzo piękne i odpowiedzialne to zachowanie i można mu tylko przyklasnąć, gdyby nie zastanawiające okoliczności. Rosjanie podnieśli larum właśnie teraz, gdy Rosja powoli oplata Ukrainę swoimi wpływami.

Zgadzając się na 40 procentową obniżkę ceny gazu, Rosjanie spodziewali się, że sąsiedzi zaprzestaną rozkręconych wcześniej poszukiwań źródeł alternatywnych. Takich jak gaz łupkowy.

A pożyczając Kijowowi grube miliardy dolarów, chcą by sąsiad nie miał już żadnej alternatywy. Kolejny krok to Związek Celny i Wspólna Przestrzeń Gospodarka - rosyjska kalka Unii, na odległość woniejąca powrotem ZSRR.

Na tym tle zabiegi o zaniechanie poszukiwań na granicy rosyjsko-ukraińskiej zaczynają też pachnieć nieładnie. Co najmniej tak jak powietrze i wody wokół Bajkalskiego Kombinatu Celulozowo-Papierniczego. Ten przemysłowy potwór minionej epoki przez pół wieku truł swoimi ściekami wody wyjątkowego jeziora Bajkał. Fabryka, którą w Rosji przejął oligarcha Deripaska zwalała i spalała góry toksycznych odpadów na brzegu jeziora.

Mieszkający wokół Rosjanie od lat domagali się zamknięcia kombinatu. Demonstracje odbywały się i w Irkucku i w Moskwie pod Kremlem, który tak często odwiedza zaprzyjaźniony z władzą oligarcha. Obecnie 49 proc. należy do skarbu państwa, a 49 proc. kontroluje firma innego bogacza Nikołaja Makarowa. W sierpniu ubiegłego roku zapadła wreszcie decyzja o zamknięciu kombinatu.

Wtedy okazało się, że w ciągu pół wieku kombinat, oprócz celulozy i papieru, „wyprodukował" też 6,5 mln ton szlamu legininy - toksycznego odpadu zawierającego m.in. siarkę i związki chloru...

Inny przykład ekologi made in Kreml to Norylsk - siedziba lidera branży niklowej koncernu Norylski Nikiel. Leżące za kręgiem polarnym 132 tysięczne miasto powstało na kościach dziesiątków tysięcy więźniów gułagu, którzy tutaj w nieludzkich warunkach i klimacie (zimy przez 8 miesięcy, temperatury do — 50 st) wydobywali węgiel, miedź, nikiel, kobalt, platynę, kamienie szlachetne i pallad jeden z najrzadszych metali na świecie.

W czasach sowieckich śnieg był tu czarny od wyziewów, ludzie żyli najkrócej, a najczęściej umierali zatruci ciężkimi metalami, które wyrzucał w powietrze metalurgiczny gigant. Po przejęciu koncernu przez oligarchów Michaiła Prochorowa i Władimira Potanina a potem Olega Deripaskę, miało być lepiej, ale tak naprawdę niewiele się zmieniło.

Według Blacksmith Institute długość życia pracowników kombinatu jest o 10 lat krótsza niż średnia rosyjska (czyli wynosi ok. 53 lat). Statystyka ta oczywiście nie tyczy kierownictwa koncernu. To stara się jak najmniej przebywać w Norylsku, a jak najwięcej w Moskwie i zapewne na Riwierze Francuskiej.