Powrót Tolka Banana

Mija 40 lat od premiery nakręconego przez pana serialu „Stawiam na Tolka Banana”. Dlaczego dzisiaj już nie kręci się takich filmów i seriali dla młodszych widzów jak „Wakacje z duchami” czy „Podróż za jeden uśmiech”?

Stanisław Jędryka:

Nikomu nie zależy na tym, by takie filmy powstawały. W programie telewizyjnym jest coraz mniej miejsca na filmy dla dzieci i młodzieży. Kiedyś takie pasma były rano i po południu. Ci, którzy decydują o tego typu produkcjach, deklarują, że jest to konieczne, ale na tym się kończy.

Poza tym nie ma dzisiaj takiej literatury, jaką tworzyli Adam Bahdaj czy Edmund Niziurski. No i młodzież ma teraz dostęp do ogromnej ilości filmów i trzeba naprawdę czegoś szczególnego, by ich zainteresować.

Ale bardzo dużo młodych ludzi tamte pozycje ogląda czy czyta – polecają im je rodzice...

Kiedyś doszły mnie słuchy, że podobno bohaterowie stworzeni przez Bahdaja to już jest przeszłość, że młodzież się tym nie interesuje, ale wydawało mi się, że to nieprawda. Miłe jest więc to, że te filmy są cały czas żywe, bo emitowane. Między innymi pewnie także dlatego, że nie powstają nowe, w których byłyby uwzględniane pozytywne wartości.

Upłynęło już kilkadziesiąt lat, a te filmy są nadal popularne. Dlaczego?

Z kilku powodów. Po pierwsze, dzięki nim dzieci i młodzież poznają tamten świat i tamtą rzeczywistość, co jest dla nich nowością. Ci bohaterowie są bardzo żywi, budzą ogromną sympatię. Filmy są dobrze zrobione pod względem warsztatowym, nie są tworem udziwnionym, tylko trzymającym się rzeczywistości, więc oparły się upływowi czasu i nadal ogląda się je z przyjemnością.

Co spowodowało, że w swojej twórczości skupił się pan na produkcji filmów dla dzieci?

Świat młodych ludzi mnie zaintrygował. Dramaty, które oni przeżywają, są równie interesujące jak problemy ludzi dorosłych. W większości moich filmów bohaterami są właśnie osoby młode. To filmy o dzieciach, z dziećmi i dla dzieci. Kiedy w którymś z wywiadów powiedziałem, że kończę z filmami dla dzieci, to właśnie listy od czytelników przekonały mnie, żeby tego nie robić, bo takie filmy są młodym potrzebne.

Jeśli ktoś raz poznał Dudusia i Poldka z „Podróży za jeden uśmiech”, to ciężko do nich nie wracać...