Tym kimś okazał się 40-latek Marcin Tadeusz Łukaszewski – pianista, kompozytor i teoretyk muzyki. A do tak poważnej charakterystyki dodajmy również, że człowiek odważny. Udowodnił to, porywając się na opracowanie pierwszego w Polsce „Przewodnika po muzyce fortepianowej".
Książka jest niewielka, wręcz kieszonkowa, ale wydawca zastosował papier najcieńszy z możliwych. Na 1165 stronach mieści się zaś ogrom treści. Jak zresztą mogło być inaczej, fortepian bywa nazywany królem instrumentów, choć w porównaniu ze skrzypcami o stosunkowo krótkiej historii. Ogromną popularność zdobył dopiero w XIX wieku.
Bardzo uboga byłaby historia muzyki bez fortepianu, co udowodnił i Łukaszewski, wybierając utwory prawie 150 kompozytorów. I tak zapewne znajdą się tacy, którzy będą wytykać braki na tej liście.
Dla zwykłego odbiorcy muzyki, który pragnie wiedzieć nie tylko czego, ale i jak ma słuchać, przewodnik jest kopalnią wiadomości. Obok kompozytorów oczywistych, jak Chopin, Beethoven czy Brahms, znajdziemy twórców zapomnianych lub wręcz nieznanych, choćby Anton Areński – profesor Skriabina i Rachmaninowa.
Autor wznosi się nad podziały polityczne, bo nie zapomniał o czołowych twórcach radzieckich (Aram Chaczaturian czy Dmitrij Kabalewski), ale i ponad gatunki. Znalazło się więc miejsce dla słynnego „Koncertu warszawskiego" z pogranicza klasyki i muzyki pop. Skomponował go w 1941 r. Richard Addinsell na potrzeby melodramatu filmowego „Niebezpieczne światło księżyca" o polskim lotniku pianiście.
