Polega na obfitym publikowaniu skrótów, co bardziej smakowitych tekstów prasowych bez zgody ich wydawcy, czyli właściciela. Rzekomo na prawach cytatu. Cytowanie innych mediów, także w ramach krytyki, owszem, jest istotnym elementem pracy dziennikarskiej, ale ma granice. Nie może zastępować oryginalnych tekstów. Który bowiem z czytelników po przeczytaniu długiego skrótu, zechce sięgnąć do oryginału?
Kilkudziesięciu wydawców postanowiło więc przerwać ten proceder. Ogłosiło regulamin korzystania z artykułów prasowych, swoisty kodeks dobrych praktyk, wskazujący wyraźnie, co można z prasy brać za darmo, a za co trzeba płacić.
Naruszenie tych zasad nie różni się niczym od zwyczajnej kradzieży bądź nieuczciwej konkurencji, która niszczy przedsiębiorczość i rynek, także w mediach. A okradana prasa nie wypełni dobrze swojej misji.
