Piekielnie tu wysoko. Powietrze w Tybecie zatyka. Brak tlenu powoduje, że tracisz równowagę, czujesz mdłości, powoli zaczynasz zapadać się w sobie. Nawet przebłyski słońca nie pomagają, tylko potęgują cierpienie.
Inaczej jest, gdy wędruje się tu w góry z większą pokorą. Kiedy jednak tej pokory brak, wysiadasz po prostu z samolotu i pakujesz do hotelu, jeszcze tego samego dnia zaczyna się ból głowy. Silny, coraz mocniejszy. Aż głowa pęka, nie możesz zamknąć powiek, czujesz obrzydzenie na myśl o jedzeniu i mdłości, kiedy ktoś ci podsuwa szklankę z wodą. A potem zapadasz w sen, który jest początkiem wiecznych mąk samsary. Widzisz ciemność, a potem światło. Potem znów ciemność i masz wrażenie, że zwijasz się sam w sobie, by po eksplozji jakiejś ciemnej gwiazdy obudzić w ciasnym, chitynowym pancerzu nierozpoznanego gatunku chrząszcza. A potem przychodzi lekarz, podaje tlen. Zakłada wenflon, podpina kroplówkę i po jakimś czasie znów jesteś między ludźmi, a kolejne wcielenie jest po prostu sennym koszmarem.