Przy okazji rozpoczynania prac nad planem miejscowym należy mieć przynajmniej wstępną koncepcję tego, co w planie powinno się znaleźć oraz jak to się ma do wcześniejszych uwarunkowań. A wśród nich kluczową rolę odgrywają postanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego. Już na wstępnym etapie trzeba więc przeanalizować jego treść.
Czytaj także:
Procedura planistyczna: Ponowienie czynności przy wykładaniu planu miejscowego
W granicach studium
Zgodnie z art. 20 ust. 1 zd. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (wyrok z 6 października 2017 r., II SA/Wr 471/17, Legalis) wskazał, że w ramach uprawnień wynikających z władztwa planistycznego gmina może zmienić w planie miejscowym dotychczasowe przeznaczenie określonych obszarów gminy, ale tylko w granicach zakreślonych ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
Przesłanka „braku naruszania ustaleń studium", mniej restrykcyjnie określiła stopień związania planu przez studium. Istotne jest przy tym to, że kwestia stwierdzenia przez radę gminy, czy przedstawiony jej do uchwalenia projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie narusza zawartych w studium ustaleń polityki przestrzennej gminy, ma ścisły związek z treścią tego ostatniego dokumentu. Studium określa kierunki polityki gminy w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego.