Rezydencja podatkowa: karta pobytu nie decyduje o miejscu zamieszkania dla celów PIT

Uzyskanie przez pracowników z zagranicy karty stałego lub czasowego pobytu nie ma wpływu na ustalenie statusu rezydencji i zasady rozliczania podatku dochodowego w Polsce. Po upływie 183 dni pracodawca powinien zacząć pobierać od dochodów tych osób zaliczki na podatek według zasad ogólnych.

Publikacja: 28.08.2017 02:00

Tak wynika z interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 lipca 2017 r. (0113-KDIPT2-2.4011.46.2017.2.KR).

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie obróbki drewna (tartak), jako osoba fizyczna, zatrudnia pracowników z Ukrainy i Białorusi na podstawie umowy zlecenia. Dla pracowników zainteresowanych dłuższą pracą i pobytem wnioskodawca wyrabia jednolite zezwolenia na pobyt i pracę (karty pobytu) na okres czasowy (rok lub trzy lata) bądź stały.

Miejscem zameldowania ww. pracowników jest odpowiednio Ukraina albo Białoruś, natomiast miejscem zamieszkania w czasie świadczenia pracy jest Polska. Żaden z pracowników nie przedstawił certyfikatu rezydencji podatkowej, w związku z tym od ich wynagrodzeń z umowy zlecenia wnioskodawca pobiera i odprowadza do urzędu skarbowego 20-proc. podatek zryczałtowany.

Z uwagi na to, że wielu pracowników rozpoczęło pracę u wnioskodawcy w styczniu 2017 r. i zamierza przebywać i pracować w Polsce przez cały rok, ich pobyt w tym roku na terenie Polski przekroczy 183 dni.

Wnioskodawca chciał ustalić, czy przekroczenie przez pracowników - obcokrajowców limitu 183 dni pobytu w roku, określonego w przepisach ustawy o PIT, wiąże się z uznaniem ich za polskich rezydentów i – w związku z tym – skutkuje zmianą zasad poboru zaliczek na PIT, tj. przejścia z 20-proc. ryczałtu na zasady ogólne. Ponadto, wnioskodawca miał wątpliwości, czy posiadanie przez zatrudnionych pracowników (z Ukrainy lub Białorusi) kart stałego lub czasowego pobytu będzie miało wpływ na takie ustalenia.

Wnioskodawca uważa, że jako płatnik jest zobowiązany stosować zasady dotyczące nierezydentów Polski, tj. od zleceniobiorców (z Ukrainy i Białorusi) pobierać i odprowadzać zryczałtowany podatek w wysokości 20 proc. Jednak od 184 dnia pobytu powinien on – jako płatnik – pobierać i odprowadzać zaliczki na podatek na zasadach ogólnych (zgodnie z art. 41 ust. l ustawy o PIT).

Ponadto, wnioskodawca zauważył, że jednym z warunków uzyskania karty stałego lub czasowego pobytu przez obcokrajowca jest udokumentowanie, że w czasie pobytu, na który ma być udzielone zezwolenie, ma on miejsce zamieszkania w Polsce. Jednocześnie, posiadanie przez cudzoziemca stałego miejsca zamieszkania w Polsce jest jedną z przesłanek uznania go za polskiego rezydenta. W ocenie wnioskodawcy, uzyskanie przez jego pracowników kart pobytu ma zatem wpływ na ustalenie statusu rezydencji i zasady rozliczania PIT w Polsce.

Organ zgodził się z wnioskodawcą co do zmiany zasad poboru zaliczek na podatek dochodowy po upływie 183 dni pobytu zleceniobiorców pochodzących z Ukrainy lub Białorusi, jednak odrzucił tezę odnośnie do roli karty pobytu przy ustalaniu rezydencji podatkowej. W ocenie organu, karta pobytu bądź jej brak nie ma wpływu na ocenę, czy dany pracownik posiada miejsce zamieszkania w Polsce.

Komentarz eksperta

Agnieszka Grudzień, konsultant w dziale prawnopodatkowym PwC

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Jeśli natomiast podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od tej części dochodów (przychodów), którą uzyskał w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Pracodawca, jako płatnik, odpowiada za pobór zaliczek na podatek dochodowy oraz sporządzenie i złożenie odpowiedniej dokumentacji właściwym organom podatkowym. Inne obowiązki ciążą na nim w odniesieniu do zatrudnionych rezydentów (wobec których stosuje się zasady analogiczne do stosowanych wobec obywateli Polski), a inne w przypadku zatrudniania osób niemających w Polsce stałego miejsca zamieszkania (nierezydentów, wobec których – co do zasady – pobierany jest 20-proc. zryczałtowany podatek dochodowy). Dlatego tak istotne jest ustalenie stałego miejsca zamieszkania pracowników z zagranicy.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o PIT wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Pierwszym z nich jest posiadanie w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), drugim – przebywanie na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jak wskazał wnioskodawca, a organ podatkowy potwierdził, wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że dana osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce i podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zatem już sam pobyt zagranicznych zleceniobiorców w Polsce powyżej 183 dni wystarcza, aby od kolejnego dnia zmienić zasady poboru PIT. Takie stanowisko organ podatkowy uznał za prawidłowe.

Organ nie zgodził się z wnioskodawcą jedynie w kwestii ustalania stałego miejsca zamieszkania na podstawie posiadanej karty pobytu. Karta pobytu wydawana jest na podstawie ustawy o cudzoziemcach i dowodzi, że cudzoziemiec uzyskał zezwolenie na pobyt czasowy, zezwolenie na pobyt stały, zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE, ochronę uzupełniającą, zgodę na pobyt ze względów humanitarnych lub status uchodźcy. Jest zatem możliwe, by cudzoziemiec posiadając kartę pobytu nie posiadał w Polsce ośrodka interesów życiowych (np. mając rodzinę w rodzimym kraju) ani nie przebywał w Polsce więcej niż 183 dni w roku (np. pracując sezonowo zaledwie przez kilka miesięcy).

Karta pobytu nie ma zatem nic wspólnego z definicją „stałego miejsca zamieszkania" określoną odrębnie w przepisach ustawy o PIT. Stanowisko fiskusa w tym zakresie było zasadne. Karta (stałego lub czasowego) pobytu przyznawana jest na podstawie odrębnych regulacji i jej posiadanie nie powinno mieć wpływu na ocenę zakresu opodatkowania.

Tak wynika z interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 5 lipca 2017 r. (0113-KDIPT2-2.4011.46.2017.2.KR).

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie obróbki drewna (tartak), jako osoba fizyczna, zatrudnia pracowników z Ukrainy i Białorusi na podstawie umowy zlecenia. Dla pracowników zainteresowanych dłuższą pracą i pobytem wnioskodawca wyrabia jednolite zezwolenia na pobyt i pracę (karty pobytu) na okres czasowy (rok lub trzy lata) bądź stały.

Pozostało 93% artykułu
2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Subskrybuj
Konsumenci
Sąd Najwyższy orzekł w sprawie frankowiczów. Eksperci komentują
Prawo dla Ciebie
TSUE nakłada karę na Polskę. Nie pomogły argumenty o uchodźcach z Ukrainy
Praca, Emerytury i renty
Niepokojące zjawisko w Polsce: renciści coraz młodsi
Prawo karne
CBA zatrzymało znanego adwokata. Za rządów PiS reprezentował Polskę
Aplikacje i egzaminy
Postulski: Nigdy nie zrezygnowałem z bycia dyrektorem KSSiP