Regulacje ustaw podatkowych mają pozwolić na ustalenie prawidłowego zobowiązania podatkowego. Natomiast stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości ma na celu rzetelne przedstawienie sytuacji majątkowo-finansowej jednostki. Te odmienne cele regulacji podatkowych i bilansowych są widoczne m.in. przy rozliczaniu odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych. Ustawa o CIT wskazuje maksymalne stawki, które przedsiębiorca może stosować amortyzując środek trwały i ściśle określa wyjątki pozwalające na podwyższenie tych stawek. Stawka ustalona zgodnie z ustawą o rachunkowości powinna natomiast odzwierciedlać spodziewany okres ekonomicznej użyteczności.
Według ustawy o rachunkowości środki trwałe to to aktywa, które mają postać materialną, są kontrolowane przez jednostkę, przewidywany okres ich ekonomicznej użyteczności jest dłuższy niż rok, są kompletne i zdatne do użytku oraz przeznaczone na potrzeby jednostki. W odróżnieniu od przepisów podatkowych, bilansowe regulacje nie wskazują minimalnej wartości aktywów, której przekroczenie pozwalałoby na zaliczenie ich do środków trwałych. W ustawach o PIT i o CIT od dłuższego czasu funkcjonuje kwota 3500 zł. Nie oznacza to, że jednostka nie może takiego progu ustalić, kierując się oczywiście zasadą istotności, i przyjąć w stosowanej polityce rachunkowości. Pozwoli to na ujmowanie aktywów o wartości niższej od ustalonej wartości minimalnej bezpośrednio w kosztach zużycia materiałów w miesiącu oddania do użytkowania.
Często firmy stosują też inne uproszczenie dotyczące środków trwałych. Otóż ustalając przewidywany okres użytkowania środków trwałych przyjmują założenie, że określone w przepisach podatkowych stawki amortyzacyjne będą w tym zakresie odpowiednie. Nie jest to rozwiązanie, które można przyjąć jako prawidłowe. Przepisy bilansowe nakazują przy ustalaniu okresu i stawki amortyzacji uwzględnianie m.in. liczby zmian, na których pracuje środek trwały, postępu technicznego, wydajności oraz ograniczeń czasu użytkowania środka trwałego po to, aby przyjęta stawka amortyzacyjna rzetelnie odzwierciedlała poziom zużycia składników majątku. Podatkowe stawki nie muszą spełniać tych kryteriów, stąd ich przyjęcie dla celów bilansowych może być zbyt dużym uproszczeniem.
Poza tym przyjęte na potrzeby amortyzacji bilansowej parametry należy okresowo weryfikować. Zmiany wartości szacunkowych, czyli stawek i okresu amortyzacji, powodują konieczność skorygowania wartości wykazanych w księgach rachunkowych. Środki trwałe mogą też utracić swoją wartość, czego skutkiem będzie utworzenie odpisu aktualizującego. Odpis aktualizujący (art. 28 ust. 7 ustawy o rachunkowości) doprowadza wartość składnika majątku wynikającą z ksiąg do ceny sprzedaży netto lub inaczej ustalonej wartości godziwej. Ustawy podatkowe nie pozwalają podatnikowi na uwzględnianie odpisów aktualizujących w rachunku podatkowym.
