Umowa o dostawę wody nie wymaga zabezpieczenia finansowego

Przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne nie może uzależniać zawarcia umowy na dostawę wody i odprowadzanie ścieków od ustanowienia zabezpieczenia jej wykonania przez odbiorcę tych usług.

Publikacja: 21.11.2007 10:42

Danuta Frey

Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. II OSK 1309/07).

Naruszałoby to ustawę z 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków.

Wprowadzenie takiego warunku w § 28 regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków, uchwalonego przez Radę m.st. Warszawy 27 lutego 2006 r., było niedopuszczalne – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną rady od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Orzeczenie NSA powinny wziąć pod uwagę także inne rady gmin uchwalające podobne regulaminy.

WSA rozpatrywał skargę kilkudziesięciu mieszkańców Warszawy na § 28 oraz § 19 pkt 1 wspomnianej uchwały. Uznał, że rada mogła wprowadzić § 19 pkt 1, który zobowiązuje odbiorcę usług wodociągowo-kanalizacyjnych, by wybudował na własny koszt przyłącze kanalizacyjne wraz ze studzienką. NSA, do którego właściciele nieruchomości złożyli skargę kasacyjną od tej części wyroku, jeszcze jej nie rozpoznał.

Rozpoznał natomiast i oddalił skargę kasacyjną Rady m.st. Warszawy od drugiej części wyroku, którym WSA unieważnił § 28 uchwały. Rada zarzuciła wyrokowi WSA błędną wykładnię art. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę (...) w związku z art. 490 kodeksu cywilnego. W jej opinii sąd błędnie przyjął, że przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne ma obowiązek zawrzeć umowę z odbiorcą bez względu na wątpliwość co do jego stanu finansowego. Art. 490 k.c. przewiduje, że strona zobowiązana do świadczenia może powstrzymać się z jego spełnieniem, dopóki druga strona nie da zabezpieczenia.

– Ustawa nie przewiduje uzależnienia umowy od jakichkolwiek warunków zabezpieczenia – mówił podczas rozprawy w NSA radca prawny Alfred Pogorzelski, pełnomocnik Agaty K. i pozostałych właścicieli nieruchomości. NSA zgodził się z tym. Zdaniem sądu art. 6 ust. 1 i 2 wspomnianej ustawy przesądza, że przepisy k.c., a zwłaszcza art. 490, nie mogą tu mieć zastosowania. Do k.c. odsyła tylko ust. 1a mówiący o zakupie wody lub wprowadzaniu przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne ścieków do urządzeń niebędących w jego posiadaniu. Takiego odesłania nie ma w ust. 1, przewidującym, że dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie pisemnej umowy. Ani w ust. 2 zobowiązującym przedsiębiorstwo do zawarcia umowy z osobą, która została przyłączona do sieci i wystąpiła z takim wnioskiem. W regulaminie nie można więc było wprowadzać takiego warunku.