Zgodnie z brzmieniem art. 10 ust. 5 ustawy o pracownikach urzędów państwowych (dalej uopup) w razie trwałej utraty zdolności do pracy na zajmowanym stanowisku, stwierdzonej orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS, urzędnika państwowego mianowanego można za jego zgodą przenieść na inne, także niższe stanowisko, z tym, że przez okres trzech miesięcy zachowuje on prawo do dotychczasowego wynagrodzenia. Jeżeli urzędnik państwowy poddany zostaje rehabilitacji zawodowej lub przysposobieniu do innej pracy, zachowuje prawo do dotychczasowego wynagrodzenia przez okres dwunastu miesięcy.
Powyższy przepis nie może jednak stanowić podstawy opisanej w pytaniu decyzji pracodawcy. Nie zaistniały, bowiem przesłanki umożliwiające jego zastosowanie. Tak uznał NSA (Ośrodek zamiejscowy w Lublinie) w wyroku z 26 kwietnia 2001 r. (II SA/Lu 1662/00), rozpatrujący sprawę o podobnym stanie faktycznym.
Przede wszystkim brak jest tu orzeczenia właściwego organu (lekarza orzecznika ZUS), stwierdzającego trwałą utratę zdolności do pracy na zajmowanym stanowisku. Decyzja inspektora sanitarnego o stwierdzeniu istnienia choroby zawodowej, nie jest, bowiem równoznaczna z takim orzeczeniem. Ponadto, aby pracodawca mógł dokonać takiego przeniesienia potrzebna jest zgoda urzędnika, który ma być nim objęty. Taka zgoda musi mieć charakter konkretny i nie można ją utożsamiać z ogólnym stwierdzeniem pracownika o pozostawieniu się do dyspozycji pracodawcy.
podstawa prawna: Art. 10 ustawy z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (tekst jedn. DzU z 2017 r. poz. 2142 ze zm.)
