Własność jest podstawowym prawem rzeczowym. Jego fundamentalna pozycja w systemie prawa cywilnego oddaje naturalnie występujący w społecznej przyrodzie stosunek człowieka do rzeczy: posiadanie władztwa nad rzeczą na wyłączność. O własności można pisać na wielu płaszczyznach, a w szczególności ekonomicznej, socjologicznej, etycznej i prawnej. Ta ostatnia, będąca poniekąd wypadkową trzech poprzednich, tradycyjnie jest analizowana w perspektywie starannie wypracowanych przez pokolenia europejskich jurystów kategorii. Właściciel może na zasadzie wyłączności rzecz posiadać (ius possidendi), używać jej (ius utendi), pobierać z niej pożytki (ius fruendi) oraz nią rozporządzać (ius abutendi). Własność jest najszerszą wiązką kompetencji do dysponowania rzeczą i najobszerniejszym zbiorem praw do niej.