Donald Tusk potraktował prezydenta nieelegancko. Gdy premier składa dymisję, konstytucja daje prezydentowi prawo do wskazania następcy. A prezydent o wskazaniu Ewy Kopacz przez premiera i zarząd PO dowiedział się z mediów. Wbrew publicznym deklaracjom Tuska, prezydent został całkowicie odsunięty od wyboru nowego premiera.

Nie ma się co dziwić Komorowskiemu, który wystosował do Platformy mocny jak na jego standardy przekaz: – Rekomendacja zarządu PO nie jest wiążąca. Prezydent jest w tym zakresie zupełnie nieskrępowany, decyduje o tym konstytucja – oświadczył. I wyjechał na szczyt NATO, ostentacyjnie pokazując, że są sprawy ważniejsze od personalnych układanek Tuska.

Na razie to prężenie muskułów. Prezydent, choć niechętny kandydaturze Kopacz, nie bardzo ma wyjście i zapewne powierzy jej misję tworzenia rządu ?– potwierdzają to nasze rozmowy w Pałacu Prezydenckim. Jednak spieszyć się nie zamierza.

Jednocześnie widać, że Komorowski będzie chciał mieć większy wpływ na działania nowego gabinetu, a także na sytuację w PO pod rządami Kopacz. – W interesie Komorowskiego nie są turbulencje w rządzie ani w partii. Chcielibyśmy uniknąć przyspieszonych wyborów parlamentarnych w okolicach prezydenckich latem przyszłego roku. To byłoby niekorzystne dla reelekcji prezydenta – tłumaczy jego bliski współpracownik.

Od siedmiu lat premier starał się ograniczać polityczne możliwości Komorowskiego najpierw jako marszałka Sejmu, potem prezydenta. Komorowski to pokornie znosił, choć prezydentura dodała mu skrzydeł i otwarte tarcia z rządem zdarzały mu się ostatnio coraz częściej.

Gdy zabraknie Tuska, a stery partyjno-państwowe przejmie od niego Kopacz, pozycja Komorowskiego się umocni. Wybór Kopacz na premiera to ostatnia decyzja, którą Tusk jest w stanie na prezydencie wymusić.

Jest jeszcze jeden element umacniający prezydenta – nominacja dla Kopacz dzieli partię. Widać to było podczas obrad zarządu PO, na którym Tusk zaproponował jej kandydaturę. Stronnicy Grzegorza Schetyny odebrali to jako kolejny krok na drodze ku wypchnięciu ich z partii. Kopacz była prominentnym uczestnikiem prowadzonej przez Tuska gry przeciw Schetynie. Dlatego schetynowcy – Rafał Grupiński, szef parlamentarnego Klubu PO, oraz Andrzej Halicki, szef partii na Mazowszu, zgłosili zastrzeżenia do jej kandydatury. Do głosowania Tusk nie dopuścił – także tu nominacja Kopacz to była ostatnia decyzja, którą był w stanie wymusić na partii.

Prezydent ma, w porównaniu z Kopacz, dwie zalety. Po pierwsze, jest powszechnie szanowany w PO. Łączy, a nie dzieli partię. Nawet jeśli politykom PO zdarza się żartować z jego wypowiedzi, nawyków i zachowań, to nie ma w tym osobistej niechęci.

Po wtóre, wyborcy darzą Komorowskiego większym uznaniem niż Kopacz. Bezkonfliktowym stylem prezydentury zbudował sobie takie poparcie społeczne, że jest dziś nieocenionym kapitałem PO. Zwłaszcza wobec emigracji Tuska. – Dziś  to PO bardziej potrzebuje Komorowskiego niż on jej – nie kryje satysfakcji prezydencki doradca.

Jeśli PO naprawdę liczy na zwycięstwo w wyborach parlamentarnych 2015 r., to raczej nie dzięki Kopacz, lecz dzięki 5-letniej kadencji Komorowskiego.

Już widać, że przeciwne awansowi Kopacz środowisko Schetyny gra na Komorowskiego. I sam Schetyna, i jego lojalni sojusznicy, tacy jak Halicki, podkreślali decydującą rolę prezydenta – a nie Tuska i władz PO – w wyborze nowego szefa rządu.