Tak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 6 lipca 2016 r. (II UK 49/15).
Sąd okręgowy oddalił odwołanie od decyzji ZUS odmawiającej wydania zaświadczenia A1 potwierdzającego, że pracownicy w okresie wykonywania pracy na terytorium Francji i Niemiec podlegali polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Sąd apelacyjny oddalił z kolei apelację spółki od tego wyroku.
SA odwołał się do decyzji Komisji Administracyjnej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Społecznego nr A2 z 12 czerwca 2009 r. dotyczącej wykładni art. 12 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie ustawodawstwa mającego zastosowanie do pracowników delegowanych i osób wykonujących pracę na własny rachunek, tymczasowo pracujących poza państwem właściwym (DzU UE C 2010.106.5; dalej: decyzja A2) oraz do opracowanego przez Komisję Administracyjną na podstawie tej decyzji Praktycznego poradnika: Ustawodawstwo mające zastosowanie do pracowników w Unii Europejskiej (UE), Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) i Szwajcarii. Na tej podstawie ustalił, że w Polsce spółka uzyskała obroty na poziomie 16 proc., zatrudniała 84 pracowników do realizacji w kraju 11 umów z kontrahentami, natomiast do pracy za granicą zatrudniała 179 osób oddelegowanych w celu realizacji 39 umów. Stwierdził, że prowadzenie tej działalności nie odpowiada warunkom z rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE), ponieważ w Polsce nie został osiągnięty obrót co najmniej 25 proc.
Spółka zaskarżyła wyrok SA. Zarzuciła naruszenie prawa materialnego przez niezastosowanie art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 wskutek nieprawidłowej wykładni przesłanki prowadzenia przez pracodawcę kierującego pracownika do wykonywania pracy w innym państwie członkowskim normalnej działalności w państwie, w którym ma siedzibę.
Wyrokiem z 6 lipca 2016 r. (II UK 49/15) Sąd Najwyższy uwzględnił skargę kasacyjną, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę SA do ponownego rozpoznania.
