Do PPK można „zapisać” tylko osoby zatrudnione w rozumieniu ustawy o PPK. Definicja osoby zatrudnionej znajduje się w art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK. Zgodnie z tą definicją przez osoby zatrudnione należy rozumieć osoby podlegające obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z wymienionych w tym przepisie tytułów w RP w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, czyli m.in.:
- pracowników w rozumieniu kodeksu pracy (k.p.) – wyjątkiem są pracownicy przebywający na urlopach górniczych i urlopach dla pracowników zakładu przeróbki mechanicznej węgla oraz pracownicy młodociani oraz
- osoby fizyczne, które ukończyły 18. rok życia, wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z art. 750 kodeksu cywilnego (k.c.) stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.
Czytaj więcej
Uczestnik PPK, który ma już co najmniej 60 lat, może zacząć wypłatę środków. Alternatywą, po osiągnięciu 60. roku życia, jest przetransferowanie tych środków na rachunek lokaty terminowej. Musi ona jednak spełniać wymagania określone w przepisach.
Nie każdy student może zostać uczestnikiem PPK. Zgodnie bowiem z ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych student do ukończenia 26 lat z tytułu umowy zlecenia zawartej z innym podmiotem niż własny pracodawca nie podlega ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu. Oznacza to, że nie jest on osobą zatrudnioną w rozumieniu ustawy o PPK i nie można zawrzeć dla niego umowy o prowadzenie PPK.
Przykład
Obowiązki pracodawcy - umowa o pracę a zlecenie
Pracodawca zatrudnił dwóch studentów - jednego na podstawie umowy o pracę, drugiego na podstawie umowy zlecenia. Obaj nie mają jeszcze ukończonych 26 lat. Jednego z nich - zatrudnionego na podstawie umowy o pracę – pracodawca ma obowiązek „zapisać” do PPK, czyli zawrzeć w jego imieniu i na jego rzecz umowę o prowadzenie PPK. Oczywiście po osiągnięciu przez pracownika wymaganego okresu zatrudnienia. Drugiego, zatrudnionego na podstawie umowy zlecenia – już nie.
