Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy rozstrzygnął negatywnie dla podatniczki kwestię indywidualnej stawki amortyzacyjnej (sygnatura akt: ITPB1/415-42/12/PSZ).
Z pytaniem zwróciła się osoba mająca spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, która wynajmuje tę nieruchomość studentom. W 2010 r. płaciła z tego tytułu podatek w formie ryczałtowej, według stawki 8,5 proc. W 2011 r. złożyła natomiast informację, że rezygnuje z ryczałtu i będzie rozliczać się na zasadach ogólnych, czyli według stawek 18 i 32 proc.
Wnioskodawczyni uznała, że może stosować indywidualną stawkę amortyzacji (dziesięć lat) od wartości początkowej mieszkania, czyli od kwoty 176 tys. zł. W 2011 r. odliczała ustaloną na tych zasadach amortyzację w wysokości 1466 zł miesięcznie. Kobieta nie płaciła dzięki temu podatku, gdyż koszt amortyzacji przekracza przychód, wynoszący 1 tys. zł miesięcznie.
Dyrektor Izby Skarbowej zakwestionował to stanowisko. Przypomniał, że zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Składniki majątku wykorzystywane są w dłuższym okresie, tak więc wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.
Dyrektor izby uznał natomiast, że treść art. 22b ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT jednoznacznie wskazuje, iż spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego zaliczane jest do wartości niematerialnych i prawnych. A to oznacza, że nie można ustalić indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.
