Twór nie ma jeszcze nazwy, za to ma wymiary, funkcję i świetlaną przyszłość. Ponad 42 miliony jego mieszkańców będą bezpiecznie i wygodnie dojeżdżać do fabryk szybką koleją, która w ciągu sześciu lat rozrośnie się o 3,5 tysiąca kilometrów. Wsiadając do pociągów, metra lub autobusów, będą używać tego samego kawałka plastiku, ułatwi on podróże pomiędzy częściami wielkiego organizmu. Proszę sobie wyobrazić to szczęście: poranek w pędzącym jak pocisk wagonie, a za oknem kompozycje z betonu, stali i szkła w kojących odcieniach brązu i szarości. Po pracy można będzie się zrelaksować, kupując usługi i towary, bo w tym przecież kryje się cel rozwoju gospodarczego i głęboki sens ludzkiego życia. Wybrańcy zamieszkujący niezwykły rewir będą mogli leczyć się w każdym z jego zatłoczonych szpitali, taniej dzwonić do znajomych z sąsiednich dzielnic. I z dumą podkreślać, że skala przemysłowo-urbanistycznego przedsięwzięcia, którego są częścią, przyćmiła splendor pobliskiego Hongkongu, uwierającego chińskie władze jak źle wykończony szew w uszytych pospiesznie dżinsach.

Miasto Bez Nazwy to tylko jeden z wielu superurbanizacyjnych projektów w Chinach. Na północy, między Pekinem a Tiencin, rozrasta się siatka dróg oplatających przestrzeń zamieszkaną przez 260 milionów ludzi. Chińskie miasta nie tylko magnetyzują przybyszów ze wsi, ale same do nich przychodzą. Rolnicy, którzy spędzili życie na ryżowych polach, opowiadając legendy o wielkich budynkach i wiaduktach, pewnego dnia budzą się wśród nich. Obce olbrzymy nawiedzają równiny i doliny, likwidują stary świat. Zmiana jest szybka i drastyczna. Można oszaleć.