Rozstanie po długiej chorobie raczej bez rekompensaty

Nie dostanie jej, gdy szef rozstał się z nią prawidłowo w trybie art. 53 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=B5E347C50E4D2860978BAD3D891C7A48?n=1&id=76037&wid=337521]kodeksu pracy[/link].

Nie ma co na nią liczyć również, kiedy pracodawca wprawdzie dopuścił się formalnych nieprawidłowości przy zerwaniu współpracy bez wypowiedzenia, ale długie zwolnienie lekarskie było rzeczywistą przyczyną jego decyzji – potwierdził [b]Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 18 sierpnia 2009 r. (I PK 52/09)[/b].

Maria A. była zatrudniona na stanowisku zastępcy dyrektora ds. techniczno-eksploatacyjnych w szpitalu dziecięcym. Placówka miała kłopoty finansowe i szykowała się do gruntownej reorganizacji. Dyrektor powiadomił związki zawodowe o zlikwidowaniu – w ramach oszczędności – etatu zajmowanego przez kobietę.

Wtedy Maria A. poszła na ponadroczne zwolnienie lekarskie, z jedynie dwudniową przerwą wykorzystaną na urlop na żądanie. Dyrektor szpitala zwolnił ją w końcu po roku bez wypowiedzenia w związku z „chorobową” niezdolnością do pracy trwającą dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia, zasiłku i świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b k.p. (kobieta nie starała się o świadczenie rehabilitacyjne).

Była dyrektorka wygrała sprawę przed wymiarem sprawiedliwości o nieprawidłowe rozstanie bez wypowiedzenia, ponieważ nie minął jeszcze okres uprawniający szpital do takiego kroku. Sąd nie stwierdził jednak w tym wyroku, że przyczyna zwolnienia z pracy była fikcyjna.

Maria A. założyła kolejny pozew, o odprawę ekonomiczną z art. 8 w związku z art. 10 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=D70AF02C80013D1C2FE64A575295F400?id=169524]ustawy z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn ich niedotyczących (DzU nr 90, poz. 844 ze zm.[/link]; dalej ustawa o zwolnieniach grupowych). Dowodziła, że właściwie została zwolniona z przyczyn organizacyjnych, a dyrektor zamarkował inny powód tylko po to, aby ją pozbawić rekompensaty ekonomicznej.

W sądzie rejonowym wygrała maksymalną odprawę na poziomie 15-krotności minimalnej płacy. Zdaniem pierwszej instancji prawdziwą przyczyną zerwania współpracy była restrukturyzacja zatrudnienia, a w oświadczeniu o zwolnieniu bez wypowiedzenia pracodawca wskazał fikcyjną przyczynę, aby zaoszczędzić.

Zupełnie inaczej na sprawę zapatrywał się sąd okręgowy, według którego przyczyna „chorobowego” rozstania była prawdziwa, tylko pracodawca dopuścił się przy jego dokonywaniu formalnych uchybień.

To, że szef przez ponad rok nie mógł wręczyć wypowiedzenia z przyczyn niedotyczących pracownika, nie przekreśla możliwości zerwania współpracy w związku z przewlekłą niedyspozycją zdrowotną. Sąd okręgowy określił nawet postępowanie kobiety jako naganne w świetle zasad współżycia społecznego, gdyż to ona ewidentnie „uciekła” na zwolnienie lekarskie i robiła wszystko, by przedłużyć ochronę.

W tym sporze decydujące znaczenie ma ocena, czy podwładny został zwolniony wyłącznie z przyczyn go niedotyczących – uznał SN. Jest to warunek wypłaty ekonomicznej odprawy osobie odchodzącej z pracy w trybie indywidualnym z tych powodów, co potwierdza art. 10 ustawy o zwolnieniach grupowych.

Po analizie okoliczności sporu nie można jednak potwierdzić, że jedynie likwidacja stanowiska zastępcy dyrektora ds. ekonomiczno-eksploatacyjnych spowodowała zwolnienie kobiety. W grę weszły inne względy, a przede wszystkim jej długa niezdolność do pracy w związku z chorobą.