O wydanie zaświadczenia potwierdzającego szczególny charakter służby w latach 1991–2008 zwrócił się do komendanta wojewódzkiego policji w Gdańsku Adam Z. (dane zmienione).

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 3 ustawy z 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy policji (...) i rozporządzeniem wykonawczym Rady Ministrów z 2005 r. przysługuje wtedy prawo do podwyższenia emerytury.

Komendant wojewódzki policji odmówił wydania takiego zaświadczenia. Powołał się na postępowanie wyjaśniające, które nie potwierdziło pełnienia przez Adama Z. służby w warunkach uzasadniających podwyższenie wymiaru emerytury.

Pierwszy wyrok, wydany w tej sprawie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, uchylił oba postanowienia organów policji. Sąd stwierdził, że zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego przy ponownym rozpoznaniu wniosku Adama Z. organ orzekający ma uwzględnić, że § 4 pkt 1 rozporządzenia RM z 2005 r. należy stosować bez sformułowania dotyczącego „bezpośredniości zagrożenia życia lub zdrowia". Zgodnie z jego obecnym brzmieniem emeryturę podwyższa się o 0,5 proc. podstawy wymiaru za każdy rok służby pełnionej w warunkach szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu. A więc m.in. jeżeli funkcjonariusz w czasie wykonywania obowiązków służbowych podejmował co najmniej sześć razy w ciągu roku czynności operacyjno-rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze albo interwencje w celu ochrony osób, mienia lub przywrócenia porządku publicznego w sytuacjach, w których istniało zagrożenie życia lub zdrowia.

Po ponownym postępowaniu wyjaśniającym organy policji znów jednak odmówiły Adamowi Z. wydania zaświadczenia żądanej treści. Ustalono, że funkcjonariusz wykonywał czynności operacyjno-rozpoznawcze wobec sprawców przestępstw, figurantów, tj. osób obserwowanych i osób poszukiwanych. Zapisy w teczkach zagadnieniowych nie pozwalają jednak na potwierdzenie pełnienia służby w szczególnych warunkach, uzasadniających podwyższenie emerytury. Dokumentacji za lata 1991–1993 nie ma, gdyż zgodnie z przepisami została wybrakowana. Zdaniem organów policji istnieje różnica między potencjalnym niebezpieczeństwem, jakie niesie z sobą dla każdego policjanta służba w policji, a szczególnym niebezpieczeństwem utraty życia lub zdrowia przy podejmowaniu czynności służbowych. Organy policji mogą jednak potwierdzać tylko fakty wynikające z prowadzonych przez nie ewidencji, rejestrów bądź innych posiadanych danych. Nie kwestionują one udziału Adama Z. we wskazanych przez niego zdarzeniach. Nie mogą jednak określić, w jakim charakterze w nich występował, gdyż zapisy w posiadanej dokumentacji są zbyt lakoniczne.

W powtórnej skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Adam Z. zwrócił uwagę na wadliwość aktów prawnych dotyczących gromadzenia i archiwizacji dokumentów.

Sąd nie miał tu jednak możliwości podjęcia jakichkolwiek działań. Wyraził natomiast przekonanie, że decyzje organów policji nie mogły być inne. Skoro zaświadczenie ma być oparte na dokumentach, to, co ma potwierdzać, musi wynikać z nich w sposób bezsporny. A dokumenty nie wykazały jednak, ażeby funkcjonariusz pełnił służbę w szczególnych warunkach, uprawniających do podwyższenia emerytury – stwierdził WSA, oddalając skargę.

sygnatura akt: III SA/Gd 783/16