Sąd skargi nie uwzględnił. Stwierdził, że zaświadczenie, o które wystąpiła skarżąca, to dokument potwierdzający nie tylko określone fakty, ale i stan prawny. Postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia może się zakończyć: poprzez wydanie zaświadczenia, poprzez odmowę wydania zaświadczenia z uwagi na brak podstaw prawnych do jego wydania lub niestwierdzenia interesu prawnego po stronie wnioskodawcy w jego uzyskaniu, poprzez odmowę wydania zaświadczenia o żądanej treści.
Postępowanie w zakresie wydawania zaświadczeń jest postępowaniem administracyjnym, jakiego dotyczy art. 1 pkt 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=FEBF877810A694D887EFA3AF1E7616A4?n=1&id=133093&wid=296180]kodeksu postępowania administracyjnego[/link] .
Jeżeli zaświadczenie jest urzędowym potwierdzeniem istnienia określonego stanu prawnego lub faktów, to za jego pomocą organ stwierdza, co mu wiadome, nie rozstrzyga jednak żadnej sprawy (por. C. Banasiński, D. Szafrański, Zaświadczenie jako warunek złożenia wniosku o podjęcie działalności koncesjonowanej, Mon. Praw. 1996, nr 7, s. 241). Celem zaświadczenia jest bowiem tylko urzędowe potwierdzenie określonych faktów lub stanu prawnego na wniosek zainteresowanej osoby, która ubiega się o jego wydanie ze względu na swój interes prawny.
Art. 218 § 1 k.p.a. nakłada obowiązek wydania zaświadczenia przez właściwy organ, jeżeli określone fakty czy też stan prawny wynikają z prowadzonych przez właściwy organ ewidencji, rejestrów lub innych danych będących w posiadaniu tego organu.
Zaświadczenie tylko potwierdza istnienie uprawnienia lub obowiązku uprzednio przyznanego lub potwierdzonego odpowiednio w konstytutywnej lub deklaratoryjnej decyzji administracyjnej lub innym indywidualnym akcie administracyjnym.
[b]Zdaniem sądu organ I instancji postąpił zasadnie, odmawiając wydania zaświadczenia w sytuacji, gdy w posiadanych księgach meldunkowych nie ma zapisu potwierdzającego zameldowanie konkretnej osoby. [/b]
