Wartości leasingowanych maszyn nie wlicza się do goodwill

[b]Tak wynika z wyroku WSA w Warszawie z 26 listopada 2009 r. (III SA/Wa 985/09).[/b]

Spółka nabyła przedsiębiorstwo, w skład którego weszły maszyny i inne urządzenia będące przedmiotem leasingu operacyjnego. Przy tej transakcji powstała dodatnia wartość firmy przejmowanego przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym spółka miała wątpliwości, czy przy obliczaniu wartości firmy (goodwill) powinna wziąć pod uwagę składniki majątku będące przedmiotem leasingu operacyjnego w rozumieniu podatkowym, natomiast rachunkowo ujęte jako elementy umowy leasingu finansowego.

Zwróciła się więc do ministra finansów z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. We wniosku przedstawiła własne stanowisko, zgodnie z którym przy obliczaniu wartości firmy nie należy uwzględniać wartości urządzeń i maszyn będących przedmiotem leasingu operacyjnego, jak również związanych z nimi zobowiązań leasingowych.

Fiskus powołując się na art. 3 ust. 4 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=A6FC3600AB7A3D7ED78549E9073DB6F8?n=1&id=324433&wid=328849]ustawy o rachunkowości[/link], uznał, że urządzenia te zalicza się do aktywów trwałych leasingobiorcy, tak więc spółka obliczając wartość firmy, powinna uwzględnić również składniki majątku pozostające w leasingu.

Spółka zaskarżyła interpretację do WSA.

Sąd uchylił interpretację. W ustnym uzasadnieniu wskazał, że [b]przy obliczaniu wartości firmy spółka nie musiała uwzględnić maszyn i urządzeń będących przedmiotem leasingu operacyjnego[/b].

Zdaniem sądu [b]przy obliczaniu wartości firmy dla celów podatkowych znaczenie ma to, czy składniki majątku będące przedmiotem umowy leasingowej są przez leasingobiorcę amortyzowane.

W przypadku leasingu operacyjnego (w ujęciu podatkowym) urządzenia podlegają amortyzacji u leasingodawcy, nie mogą więc powiększać wartości firmy leasingobiorcy.[/b]

Ponadto WSA zauważył, że przepisy [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=79E001B7B71FFF5D0C0477A6603A1F10?n=1&id=115893&wid=338053]ustawy o CIT[/link] oraz ustawy o rachunkowości nie są skonstruowane w pełni prawidłowo. Mianowicie regulacje te powinny się uzupełniać, a w rzeczywistości mogą powstawać wątpliwości co do ich spójności.

W razie zaistnienia takich wątpliwości dla celów podatkowych należy zastosować się do regulacji zawartych w ustawie podatkowej.

[i]Autor jest członkiem Zespołu Zarządzania Wiedzą Podatkową firmy Deloitte[/i]

[ramka][b]Komentuje Patryk Włodarski, starszy konsultant w Dziale Doradztwa Podatkowego firmy Deloitte (biuro we Wrocławiu):[/b]

Sąd odniósł się do wielokrotnie podkreślanej w doktrynie kwestii niespójności definicji składników majątkowych zawartej w ustawie o CIT, która stanowi podstawę wyliczenia wartości firmy dla celów podatkowych.

Na podstawie obowiązujących przepisów podatkowych wartość firmy będzie stanowić w uproszczeniu dodatnia różnica między ceną zapłaconą za przedsiębiorstwo a wartością rynkową stanowiących to przedsiębiorstwo składników majątkowych (art. 16g ust. 2 ustawy o CIT), przez które należy rozumieć aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości pomniejszone o przejęte długi, funkcjonalnie powiązane z działalnością gospodarczą zbywcy (art. 4a pkt 2 ustawy o CIT).

Definicja składników majątkowych odwołuje się zatem z jednej strony do ustawy o rachunkowości, stwierdzając, że podatnik powinien na jej podstawie klasyfikować przejmowane aktywa, natomiast z drugiej – opiera się na wąskim rozumieniu przejmowanych zobowiązań zbywcy; podatnik uwzględnić może w kalkulacji wartości firmy jedynie te z nich, które stanowią długi w sensie cywilnoprawnym.

Różnica ta okazuje się bardzo istotna wówczas, gdy mamy do czynienia z transakcją zakupu przedsiębiorstwa z zawartymi umowami leasingu, które podatkowo klasyfikowane są jako umowy leasingu operacyjnego (upraszczając, bez prawa do amortyzacji podatkowej leasingowanych aktywów), natomiast rachunkowo stanowią umowy leasingu finansowego (a więc leasingowane przedmioty stanowią aktywa wykazywane w księgach przedsiębiorstwa).