Pierwsza upadłość za granicą, druga w kraju

Takie wtórne postępowanie dotyczy tylko majątku położonego w danym kraju.

[b]Sąd Najwyższy w uchwale z 20 stycznia 2010 r. (sygn. III CZP 115/09)[/b] uznał, że krąg podmiotów uprawnionych do wszczęcia wtórnego postępowania upadłościowego przez sąd polski określa art. 407 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3D4D9917759569CBB962D3065CB18B63?id=328912]prawa upadłościowego i naprawczego[/link].

[srodtytul]Postępowanie naprawcze we Francji[/srodtytul]

Wniosek o wszczęcie wtórnego postępowania upadłościowego wobec Fabryki Wódek Polmos Łańcut SA, obejmującego likwidację jej majątku, złożył amerykański The Bank of New York Mellon. Na podstawie umowy emisyjnej z 2006 r. zawartej z Belvedere SA jako emitentem bank ten stał się powiernikiem, głównym agentem płatniczym i agentem transferowym obligacji emitowanych przez Belvedere na kwotę 375 mln euro z terminem wykupu w 2013 r. Polmos Łańcut był jednym z gwarantów tej emisji.

Główne postępowanie upadłościowe w rozumieniu art. 29 rozporządzenia Rady (WE) 1346/2000 w sprawie postępowania upadłościowego toczyło się wobec Polmosu Łańcut przed francuskim sądem gospodarczym. Sąd ten w 2008 r. wydał orzeczenie o otwarciu postępowania naprawczego wobec Polmosu Łańcut.

Amerykański bank powołał się na wskazane rozporządzenie, w myśl którego do złożenia wniosku jest uprawniony syndyk postępowania głównego oraz każda inna osoba lub organ uprawniony do złożenia takiego wniosku zgodnie z prawem państwa członkowskiego, na którego terytorium postępowanie wtórne ma być wszczęte. Bank wskazał jako podstawę ogólny art. 20 polskiego prawa upadłościowego i naprawczego (pun). Przepis ten uprawnienie do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości przyznaje w pierwszej kolejności dłużnikowi i każdemu wierzycielowi.

Oponował przeciwko temu Polmos. Twierdził, że bank ten nie ma legitymacji do wszczęcia wtórnego postępowania upadłościowego, bo podmioty do tego uprawnione wskazuje art. 407 pun.

W myśl tego przepisu, zamieszczonego w części drugiej pun „Przepisy z zakresu międzynarodowego postępowania upadłościowego”, sąd wszczyna wtórne postępowanie upadłościowe, jeżeli wnosi o to wierzyciel mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w RP. Dopuszcza zresztą także wszczęcie go przez sąd z urzędu, jeśli wymaga tego ochrona interesów zamieszkałych w RP wierzycieli ze stosunków pracy oraz wierzycieli, którym przysługuje odszkodowanie za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci, oraz wierzycieli alimentacyjnych. Ponadto na podstawie art. 29 rozporządzenia unijnego z takim wnioskiem może wystąpić syndyk postępowania upadłościowego głównego.

Polmos domagał się też oddalenia wniosku ze względu na brak podstaw do ogłoszenia upadłości, zwłaszcza wypłacalność i nieistnienie długu zgłaszanego przez bank. Chciał, by w postanowieniu oddalającym wniosek banku sąd stwierdził, że został on złożony w złej wierze.

[srodtytul]Tylko na wniosek polskiego wierzyciela[/srodtytul]

Sąd I instancji wniosek banku odrzucił. Uznał, że kwestię legitymacji do wniesienia spornego wniosku normuje nie art. 20 pun, lecz art. 407 pun w związku z art. 29 rozporządzenia unijnego. Bank, nie mając siedziby w Polsce, nie ma też legitymacji czynnej do występowania z nim. Art. 407 pun bowiem, zamieszczony w tytule IV „Wtórne postępowania upadłościowe” części drugiej pun, stanowi lex specialis w stosunku do art. 20 pun.