[srodtytul]Skąd to rozstrzygnięcie[/srodtytul]
WSA stwierdził, że skarga jest uzasadniona. Przypomniał, że podstawowym przepisem dla rozstrzygnięcia tej sprawy jest art. 15 ust. 2 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=FF4FF363C159ABB945AA3EE5434BFCB5?id=182546]ustawy z 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (DzU 2006 r. nr 139, poz. 993 ze zm.)[/link], w świetle którego organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad trzy miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.
Istotne znaczenie ma też treść art. 7 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności, zgodnie z którym pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem.
Dla prawidłowego orzeczenia o wymeldowaniu A.D. niezbędne było ustalenie, że opuścił trwale i dobrowolnie wskazany lokal i w chwili orzekania w lokalu tym nie zamieszkuje, a nie dopełnił obowiązku wymeldowania się.
Przesłanka opuszczenia miejsca pobytu jest spełniona, gdy opuszczenie to ma charakter trwały i jest dobrowolne. O opuszczeniu miejsca stałego pobytu można mówić w sytuacji, gdy zaistnieją łącznie dwa elementy: dana osoba fizycznie (faktycznie) nie przebywa w lokalu oraz ma zamiar opuszczenia tego lokalu na stałe, a zamiar ten jest związany z założeniem w nowym miejscu ośrodka życiowych interesów.
W toku postępowania w sprawach o wymeldowanie obowiązkiem organów administracji publicznej jest ustalenie – na podstawie wszelkiego dostępnego materiału dowodowego – czy zaistniałe w sprawie okoliczności faktyczne wskazują na fizyczne opuszczenie lokalu połączone z odpowiednim zamiarem zmiany ośrodka życiowego.
