WSA uznał ją za uzasadnioną.
Przypomniał, że w myśl art. 6 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=A993252B310EBB88B7B87333EA52C5FE?id=356400]ustawy o podatkach i opłatach lokalnych[/link] obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po tym, w którym powstały okoliczności uzasadniające powstanie tego obowiązku, a więc okoliczności, którymi są zdarzenia powodujące władanie nieruchomością (jej składnikami) wynikające z prawa własności, samoistnego posiadania, wieczystego użytkowania czy posiadania zależnego.
Ustawa wprowadziła jednak od tej reguły odstępstwo odnoszące się do nowo wzniesionych budynków i budowli lub ich części. Stosownie do art. 6 ust. 2, jeżeli okolicznością, od której jest uzależniony obowiązek podatkowy, jest istnienie budowli albo budynku lub ich części, obowiązek podatkowy powstaje 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem.
W świetle art. 6 ust. 1 i 2 ustawy obowiązek podatkowy w odniesieniu do nowo wybudowanych budynków lub budowli będzie powstawał zawsze od początku roku następującego po roku, w którym zakończono budowę lub rozpoczęto użytkowanie przed ich ostatecznym wykończeniem.
Skoro celem ustawodawcy było wykorzystanie art. 6 ust. 2 do szczególnego traktowania nowych budowli i budynków, to nie może też budzić zastrzeżeń teza o konieczności takiego traktowania wszystkich budynków i budowli charakteryzujących się tymi samymi cechami (zakończenie budowy lub wcześniejsze rozpoczęcie użytkowania).
Brak jakiegokolwiek uzasadnienia dla przyjęcia, że preferencyjne podatkowo traktowanie nowo powstałych budynków lub budowli może mieć miejsce wyłącznie w stosunku do podmiotu, który je wybudował lub przed zakończeniem budowy użytkuje.
