Uzasadnienie wyroku miało swoje wątki polityczne, przebijał się nawet emocjonalny ton sędzi, która wskazała, że to aktywne pojawianie się w kościołach polityków obozu władzy spowodowało, że przestały one być wyłącznie miejscem modlitwy. Można zatem zrozumieć, dlaczego stały się miejscem happeningu czy protestu.
Problem w tym, że świątynia jest miejscem intymnym dla wierzących, miejscem spotkania z Bogiem. Komfort tej indywidualnej relacji gwarantuje konstytucja, a ochronę przed jej zakłócaniem dają przepisy karne. Próba zrównania prawa do demonstrowania z ochroną religijną jako sferą szczególnie wrażliwą jest trudna do zaakceptowania, jeżeli chcemy do tej ochrony podchodzić poważnie.
Czytaj więcej
Sygnały do sędziów władza wysyła jasne: kto orzeka po jej myśli, może szybko awansować. Kto nie – na szkolenie, aż zrozumie jak orzekać. To klasyczny efekt mrożący.
Jeżeli demonstranci chcieli wyrazić oburzenie wyrokiem Trybunału Konstytucynego w sprawie ustawy aborcyjnej, mogli to zrobić przed siedzibą arcybiskupa lub przed kościołem. Zakłócenie modlitwy było wtargnięciem w indywidualną sferę wolności innych ludzi. Oni zaś nie byli stroną, ale raczej ofiarą konfliktu społecznego, jaki wywołał wyrok TK.
Wyrok jest de facto próbą legitymizacji tego rodzaju protestu i może być zachętą dla podobnych. Czy powinniśmy tworzyć społeczne przyzwolenie na zachowania, które nie powinny mieć miejsca?
