W dwóch poprzednich kadencjach Sejmu wśród polityków popularny był następujący dowcip: pani odpytuje dzieci o pracę ich rodziców. Dochodzi do Jasia. Zaczerwieniony i spocony chłopiec duka: „tata pracuje w klubie nocnym, gdzie na golasa tańczy przy rurze”. Wszyscy zszokowani milkną, tylko jeden z kolegów szepce do Jasia: „Powiedz prawdę. Czemu kłamiesz?”. Na co Jasio: „A co? Mam powiedzieć, że ojciec jest posłem Samoobrony?”.
[srodtytul]Fajny chłop, ale ekscentryk[/srodtytul]
Pewien kulturalny i dobrze wykształcony poseł PiS opowiadał, że jeszcze rok temu ten dowcip mógłby odnieść do własnej sytuacji. Dziś po serii błędów Platformy ponoć jest znacznie lepiej. Ale i tak on w swoim inteligenckim środowisku nadal jest traktowany z pewnym dystansem – niby fajny chłop, ale ekscentryk, bo należy do PiS.
Jest to niewątpliwie element zjawiska społecznego, które niedawno opisał Rafał Ziemkiewicz, nazywając zespołem urojeniowym. Czyli postrzegania PiS jako bytu groźnego dla demokracji, swobód obywatelskich, także partii „obciachowej” i antyinteligenckiej. Fakt, że to obraz mocno zafałszowany, będący skutkiem dość skutecznej manipulacji. Ale jest też faktem, że wielu polityków PiS, łącznie z liderami, pracowicie przyczyniło się do wytworzenia tego wizerunku. Również jest społecznym faktem to, że miliony wyborców wierzą w ten obraz, a Prawo i Sprawiedliwość niewiele zrobiło dla jego demistyfikacji.
Trwałość tego w dużej mierze, lecz nie całkowicie, fałszywego wizerunku sprawia, że PiS buksuje w miejscu od czasu przegranych wyborów. Buksuje także dziś, gdy rządząca partia popełnia coraz więcej błędów, a rozdzierające ją spory zaczynają być znane opinii publicznej. Mimo to główna partia opozycyjna na razie w niewielkim zakresie korzysta ze zmieniającej się atmosfery.
