Kategoria:dziennikarstwo dworskie

[wyimek][link=http://blog.rp.pl/janke/2010/02/02/janke-dziennikarstwo-dworskie/" "target=_blank]Weź udział w dyskusji[/link][/wyimek]

Warto obserwować, jak (…) odradza się np. kategoria "dziennikarstwa reżimowego", czyli bezkrytycznego wobec samej władzy, za to gorliwie i brutalnie atakującego jej przeciwników" – pisali niecałe cztery lata temu w tygodniku "Polityka" Wiesław Władyka i Mariusz Janicki. Redaktor naczelny tegoż tygodnika Jerzy Baczyński mówił o nowej kategorii dziennikarzy dworskich, czyli schlebiających władzy.

"Gazetę Wyborczą" wypełniały oskarżenia pod adresem mediów i poszczególnych publicystów, którzy mieli – zdaniem "GW" – jawnie wspierać partię rządzącą, co jest czynem niegodnym szanującego się dziennikarza i sprzeczne z misją mediów. Można było przeczytać o "rządowych dziennikarzach", "pisowskich publicystach", przerzucano się oskarżeniami i epitetami. W tym samym czasie niektórzy redaktorzy prowadzący zaciekłą walkę z rządzącym PiS przekonywali publicznie, że obowiązkiem dziennikarza jest być w opozycji wobec każdego rządu. Tłumaczenia, że publicysta może czasem mieć na jakiś temat pogląd zbieżny z tym, co akurat robi (czy chce zrobić) władza i nie oznacza to, że tę władzę wspiera, odbijały się jak groch o ścianę.

Minęły cztery lata. Rządzi Platforma Obywatelska. Spójrzmy, jak dziś dziennikarze "Gazety Wyborczej" i "Polityki" piszą o obecnej władzy.

[srodtytul]Życzliwi sobie ludzie[/srodtytul]

Najpierw cytaty z jednego tylko wydania "GW" z 29 stycznia 2010 roku.Jarosław Kurski, zastępca redaktora naczelnego: "Tusk wie, że realna władza w naszym państwie należy do premiera. To polityk, który myśli długoterminowo. Gdyby Donald Tusk zechciał kandydować, zostałby prezydentem i wziąłby triumfalny rewanż na Lechu Kaczyńskim. Wybrał inaczej, co budzi szacunek. Nie było w ostatnim dwudziestoleciu polityka, który z własnej woli zrezygnowałby z pewnej prezydentury. Nie było polityka, który odrzucałby osobiste zaszczyty i atrybuty władzy w imię posiadania władzy realnej. W tym sensie Tusk jest pierwszym od czasu Tadeusza Mazowieckiego politykiem myślącym w perspektywie dłuższej niż jedna kadencja. Politykiem, który narzuca odpowiedzialny styl myślenia o polityce i państwie. To styl będący odwrotnością miałkich politycznych kłótni i płaskich PR-owskich efektów. Styl niezrozumiały dla ludzi, dla których polityka to tylko okładanie się pięściami, dopóki przeciwnik nie padnie na deski. Jak niedorzeczne są teraz ich komentarze. Mówią: "Tusk stchórzył". "Tusk chciał przykryć komisję hazardową". Żałosne".

Rafał Kalukin: "Tak po ludzku, to Donald Tusk zaimponował mi. (…) Za to, że Tusk oparł się pokusie, że osobiste ambicje nie przesłoniły mu oglądu sytuacji, należy mu się uznanie".

Witold Gadomski: "Donald Tusk nie po raz pierwszy pokazał, że potrafi być politykiem odważnym, który podejmuje decyzje nie bacząc na jazgot bieżących komentarzy. Ten jazgot był zupełnie nie do zniesienia. Podejrzenie, że premier przedstawia najważniejszy od miesięcy plan polityczny po to, by odwrócić uwagę od zeznań Mirosława Drzewieckiego przed komisją śledczą, jest tak trywialne, że nie zasługuje na uwagę".

Paweł Wroński: "Decyzja o niekandydowaniu premiera Donalda Tuska w wyborach prezydenckich nie jest decyzją odważną, jest decyzją racjonalną, godną tym większej pochwały, że racjonalność nie jest typowym elementem polskiej polityki. Ta decyzja daje szanse na stworzenie hierarchii rzeczy ważnych i nieważnych. (.. ) Premier przedstawił uczciwą propozycję – chce zmienić Polskę".

Warto też rzucić okiem na wywiad z premierem, który dwa dni później ukazał się na łamach "Gazety". Bardzo miła i sympatyczna pozbawiona trudnych pytań rozmowa życzliwych sobie ludzi. Dziennikarze w pewnej chwili zwracają premierowi uwagę na skandaliczną sytuację, w której telewizja jest ciągle w rękach opozycji. I z troską pytają: "Czy realna jest recydywa PiS?". Premier szczęśliwie uspokaja obawy publicystów "Gazety".

[srodtytul]Publicystyczni sprzymierzeńcy[/srodtytul]