Pozorny triumf królowej popu

O co chodzi z tą Madonną? Pytanie nasunęło mi się, gdy zobaczyłem zwycięskie tytuły po koncercie amerykańskiej piosenkarki: „I o to chodzi, Warszawo!”. Tytuły te trudno było zinterpretować inaczej niż triumf nad ciemnogrodem, który ośmielił się zaprotestować przeciw koncertowi „królowej popu” o imieniu Madonna w dzień Wniebowzięcia Matki Boskiej.

Koncert się odbył, uznano go za wielki sukces, a ciemnogród dostał kolejny raz w łeb – jak zawsze w konfrontacji z kulturą masową. Czy więc chodzi tylko o fun, czyli radochę, jaką daje kilkugodzinne podrygiwanie w rytm prostych melodyjek wzbogacone o nieskomplikowaną choreografię? Czy może potrzebne jest jeszcze poczucie zwycięstwa, jaką ideologii funu daje pokonanie kolejnej bariery, choćby tak mizernej, jak wątłe protesty najsłabszych grup społecznych?

[srodtytul]Chrześcijanie na wagę złota[/srodtytul]

Przy okazji koncertu Madonny można było zaobserwować strategię mediów, która nabrała już charakteru odruchu warunkowego. Współczesna kultura masowa zrodziła się z kontrkultury w epoce kontestacji, w latach 60. minionego wieku. Od tamtych czasów przeszła długą drogę i, przede wszystkim, stała się głównym nurtem kultury współczesnej.

Buntownicy (zostawmy na boku kwestię głębi i samoświadomości owego buntu) doszli do władzy, ale nie wyzbyli się gestów i min kontestatorów. Rozpaczliwie chcą prowokować, choć nie za bardzo jest już czym i nie za bardzo jest kogo. To znaczy, w naszej rzeczywistości jest wiele do kontestowania, ale kultura masowa, aby kontestować naprawdę, musiałaby zwrócić się przeciw sobie samej, co oczywiście nie wchodzi w grę. Wyobraźmy sobie Madonnę kpiącą z homoseksualnego tabu, albo natrząsającą się z feministycznych frazesów. Rygorystyczni chrześcijanie czy narodowcy stają się więc towarem na wagę złota.

[srodtytul]Festiwal oburzenia[/srodtytul]

Oczywiście, data koncertu Madonny w Warszawie mogła być czystym przypadkiem. Doceniając jednak profesjonalizm jej marketingowców, równie dobrze można sobie wyobrazić, że sprawdzili oni, iż w czasie tournée ich produktu po Europie trafia się najważniejsze święto maryjne w Polsce.

Polacy to – podobno ciągle gorliwi – katolicy, a więc istnieje spore prawdopodobieństwo, że komuś zbieżność koncertu Madonny ze świętem maryjnym może się nie spodobać, a nawet, że swoje niezadowolenie zechce wyrazić. Wystarczy więc wybrać tę właśnie datę, protest ów nagłośnić – a o to same z siebie zadbają już media – i już jest reklama najlepsza z możliwych.

I rzeczywiście. Pojawiła się grupka, która zaprotestowała przeciw dacie koncertu Madonny. Polskie media zatrzęsły się z oburzenia. Zapachniało inkwizycją, a widmo katolickiej cenzury zawisło nad Warszawą.

Polscy dziennikarze, prezenterzy, showmani znowu stanęli w ogniu walki. Nie tylko o wolność do słuchania Madonny, kiedy i jak chcemy, ale o wizerunek Polski.

– Nie damy sobie odebrać historycznej szansy, jaką daje naszemu krajowi wizyta „największej artystki popu” – zagrzmiały jednym głosem (prawie) polskie media. – Nie damy sobie przyczepić wizerunku kraju nietolerancji i obskurantyzmu!