Partia status quo

Nieoczekiwanie tematem stała się ideologiczna tożsamość Platformy Obywatelskiej. A to za sprawą głosowania nt. związków partnerskich, w którym zdecydowana większość posłów PO wypowiedziała się przeciw zajmowaniu się przez Sejm projektem wprowadzenia tej instytucji do polskiego prawa.

Obserwatorzy byli zaskoczeni. „Okazało się, że większość Platformy to konserwatyści!" - brzmiała refleksja, zależnie od poglądów wymawiana tonem minorowym lub radosnym.

Ta refleksja nie jest słuszna, choć rzeczywiście przez ostatnie lata powszechnie kładziono krzyżyk na konserwatywnym skrzydle PO. Kładziono przedwcześnie, ale miało to uzasadnienie. Bo choć u swych narodzin Platforma była liberalna gospodarczo, ale zachowawcza kulturowo, to potem platformerscy prawicowcy stawali, coraz bardziej jak yeti z dowcipu wszyscy o nich słyszeli, ale materialnych przejawów ich istnienia nikt nie widział.

Nieskuteczne nowe szaty

Logika antypisowskiego sojuszu, który połączył Platformę ze środowiskami antytradycjonalnymi, sprzyjała ewolucji partii w ich stronę. Ewolucji, której sekundowały mainstreamowe media.

Od pewnego momentu manewrem w stronę kulturowej lewicy sterował sam Tusk. Można sądzić, że realizując wizję, którą w marcu podzielił się z „GW" pragnący zachować anonimowość polityk Platformy: „Chcemy stworzyć taki układ, że Polska nowoczesna to Polska PO-PSL i Palikota przeciwko Polsce wstecznej PiS i SLD". Polittechnolodzy rządu uznali najwyraźniej, że w ten sposób utrwali się pozycję PO wśród „młodych, wykształconych z wielkich miast".

Polityka ta jednak okazała się nieskuteczna, bo lewicowy zwrot w postawach społeczeństwa okazał się niewielki i nietrwały. Nowe szaty Platformy nie przysporzyły jej wyborców z lewej strony. Natomiast rosnąca aktywność ministra Gowina, która stworzyła w ramach PO autentyczny ośrodek ideowej krystalizacji, wyprowadziła platformerskich konserwatystów ze stanu yeti. I stworzyła sytuację, w której pogłębianie lewicowego zwrotu PO mogło zakończyć się rozłamem. Rozłamem, który - inaczej niż jeszcze rok wcześniej - mógł realnie zagrozić wizerunkowi Platformy i ją osłabić.

-W tej sytuacji kierownictwo Platformy postanowiło dokonać manewru, którego efektem były znane wyniki głosowania w budzącej emocje sprawie związków partnerskich.

Manewru, bo tezę o nagłym objawieniu się w Klubie PO 150 konserwatystów można włożyć między bajki. Choć bowiem głosowanie ogromnej większości posłów tej partii przeciw rozpatrywaniu projektów istotnie udowodniło, że obwieszczenia o śmierci platformerskiego konserwatyzmu były przesadzone, to zarazem w znacznie większym stopniu było efektem naturalnej niechęci PO-wców do jakiegokolwiek ideowego określenia się.

Platforma jest bowiem partią status quo, który jej działaczy bardzo satysfakcjonuje. „Chwilo, trwaj!" - myślą, i po prostu instynktownie nie chcą zmian. Jakichkolwiek. Bo zmiany mogą uruchomić polityczne procesy, których dynamiki nie sposób przewidzieć, więc w efekcie mogłyby zburzyć trwanie pięknej chwili. Są natomiast przywiązani do swego wizerunku jako „partii ciepłej wody w kranie", ugrupowania, które „nie uprawia polityki, tylko buduje drogi". Trochę w to wierzą, trochę chcą wierzyć, a trochę uważają taki wizerunek za jedynie skuteczny.

Nie zostaną kompanią szturmową

Tusk dobrze zna tę mentalność. I wiedział, że jeśli w głosowaniu o związkach da posłom wolną rękę, a jeszcze w dodatku spektakularnie zademonstruje swe désintéressement, nie pojawiając się w Sejmie, zareagują oni właśnie tak, jak zareagowali.

Dowiedzieliśmy się więc, że zdecydowana większość Klubu PO nie widzi się w roli kompanii szturmowej „Krytyki Politycznej". A w takowej roli obsadzali partię rządzącą zarówno PiS-owcy (odpowiadała im Platforma skonfliktowana z Kościołem, antytradycjonalna, antykatolicka, bo taki stan pozwala na mobilizowanie wszystkich rezerw prawicowego elektoratu pod pisowskimi proporcami), jak i część liberalnych mediów, których uczucie do PO nadwerężył czas i dopiero jej upgrade'owaną, antykonserwatywną wersję pokochałyby odnowioną miłością...