Aktualizacja: 26.03.2017 20:56 Publikacja: 26.03.2017 20:56
Anna Cieślak-Wróblewska
Foto: Fotorzepa/Ryszard Waniek
Rząd, chcąc nie chcąc, musi więc poruszyć niebo i ziemię, by zdobyć dodatkowe pieniądze. Jak się nie uda ich wydobyć z uszczelnienia systemu podatkowego, to będzie musiał albo zadłużyć się jeszcze bardziej, przekraczając dopuszczalne granice, albo podnieść podatki dla nas wszystkich.
Rząd chyba zdaje sobie z tego sprawę, bo im bliżej października, gdy ma wejść w życie ustawa obniżająca wiek emerytalny, tym więcej do mediów przecieka pomysłów, jak zachęcić potencjalnych emerytów, by jednak popracowali trochę dłużej. Niestety, mnogość tych pomysłów i ich skrajna różnorodność wskazują, że na razie żadnej porządnej koncepcji nie ma. I to mnie właśnie denerwuje najbardziej. Okazuje się, że polityka emerytalna w Polsce to polityka prowadzona na łapu-capu, naprawiająca błędne decyzje, które naprawiały jeszcze inne błędne decyzje. Bo szybkie wprowadzenie ustawy obniżającej wiek emerytalny do 60 i 65 lat, bez refleksji nad wyzwaniami demograficznymi, wpływem tej decyzji na wysokość świadczeń emerytalnych i rynek pracy, a pośrednio i gospodarkę, było po prostu błędem.
GUS opublikował właśnie dane na temat stanu polskiej gospodarki w II kwartale. I nie są to wcale dane bardzo optymistyczne, choć na pierwszy rzut oka mogą się takie wydawać.
Raty kredytów wyższe nawet o połowę? Choć prawdopodobieństwo takiego scenariusza nie jest dziś wysokie, nie jest on jednak niemożliwy.
Homo oeconomicus zaczął być prezentowany jako „bezduszna" i „agresywna" maszyna do kalkulowania kosztów i korzyści, działająca wedle zasady, że ekonomiczny cel, czyli maksymalizacja własnych korzyści, uświęca środki.
Nikt od 20 lat tak bardzo nie nakręcił wzrostu cen w Polsce, jak pandemia pod rękę z lekceważącą inflację Radą Polityki Pieniężnej.
Bank zachęca rodziców do wprowadzenia swoich dzieci w świat finansów. W prezencie można otrzymać 200 zł dla dziecka oraz voucher na 100 zł dla siebie.
Analiza skutków rządów 50 populistycznych liderów, w różnych okresach i krajach, wykazała, że ich ambitne plany kończą się nieodmiennie trwałym spowolnieniem wzrostu.
Czy prawo do wypowiedzi jest współcześnie nadużywane, czy skuteczniej tłumione?
Z naszą demokracją jest trochę jak z reprezentacją w piłkę nożną – ciągle w defensywie, a my powtarzamy: „nic się nie stało”.
Trudno uniknąć wrażenia, że kwalifikacja prawna zdarzeń z udziałem funkcjonariuszy policji może zależeć od tego, czy występują oni po stronie potencjalnych sprawców, czy też pokrzywdzonych feralnym postrzeleniem.
Niektóre pomysły na usprawnienie sądownictwa mogą prowadzić do kuriozalnych wręcz skutków.
Hasło „Ja-ro-sław! Polskę zbaw!” dobrze ilustruje kłopot części wyborców z rozróżnieniem wyborów politycznych i religijnych.
Ugody frankowe jawią się jako szalupa ratunkowa w czasie fali spraw, przytłaczają nie tylko sądy cywilne, ale chyba też wielu uczestników tych sporów.
Współcześnie SLAPP przybierają coraz bardziej agresywne, a jednocześnie zawoalowane formy. Tym większe znacznie ma więc właściwe zakresowo wdrożenie unijnej dyrektywy w tej sprawie.
To, co niszczy demokrację, to nie wielość i różnorodność opinii, w tym niedorzecznych, ale ujednolicanie opinii publicznej. Proponowane przez Radę Ministrów karanie za „myślozbrodnie” to znak rozpoznawczy rozwiązań antydemokratycznych.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
