Nie znamy pochodzenia Japończyków, nie wiemy, skąd wziął się ich język. Także dokładna data wykształcenia się sintoizmu jest nieznana – sięga zapewne prehistorii, brak jednak jakichkolwiek zapisów czy świętych ksiąg. Wiadomo jedynie, że samo określenie shint? („droga” lub „nauka” bóstw) pojawiło się po wprowadzeniu na wyspach archipelagu buddyzmu w 538 r. Sintoizm, będący bogatym i zróżnicowanym zbiorem praktyk religijnych, koncepcji i tradycyjnych zachowań, przejął wiele buddyjskich wierzeń, czasem wręcz „wysługując” się nimi, jak w przypadku podróży po zaświatach.
Japońską religię cechuje kult sił przyrody, kult płodności i kult przodków. Mitologia dzieli się na oficjalną, obejmującą mity dotyczące dynastii panującej i szlachetnych rodów, oraz popularną, skupiającą mity o lokalnych bóstwach czy też bóstwach odpowiedzialnych za urodzaj, pogodę, opiekę itp. Jest to odbiciem tradycyjnego sposobu życia Japończyków, zgodnego z rytmem natury.
W sintoizmie świat istniał od zawsze, zamieszkiwali go bogowie i istoty pół boskie, pół demoniczne. Główną postacią panteonu sintoistycznego była Amaterasu Omikami, bogini słońca; jej odpowiednikiem buddyjskim był Dainichi Nyorai, Budda Wielkie Słońce. Ale w mitologii japońskiej nie brakuje również barwnych postaci, których przygody są tematem wielu chętnie czytanych opowieści. Są tu szlachetni bohaterowie; duchy jak Kobieta Śniegu; gobliny Tengu, mnisi pomagający ludziom, ale i demony ukrywające się pod postaciami lisów, węży i jenotów. Ważną częścią mitologii są opowieści o przodkach, rycerskich rodach, założeniu cesarskiej dynastii, z której wielowiekowej ciągłości Japończycy są szczególnie dumni. Choć turystom wydawać się może, że w Kraju Kwitnącej Wiśni coraz większe znaczenie ma zachodnia kultura, to tylko powierzchowne wrażenie – nikt nie ma zamiaru odrzucić tradycji dominującej od tysięcy lat.
Mitologie świata,Ludy starożytnej Japonii,Katarzyna Demusiak,„Rzeczpospolita” 2007
