W piątek, w Muzeum Literatury kwintet Jerzego Milliana przypomniał legendarne dzieło Komedy przygotowane na specjalny koncert „Jazz i Poezja” pięćdziesiąt lat temu. Wiersze Jerzego S. Sity czytał aktor Marek Frąckowiak, a robił to tak, że ciarki chodziły po plecach. Może na specjalny charakter koncertu wpłynął fakt, że sam autor, poeta i dyplomata zasiadł w drugim rzędzie ciasnej salki i przysłuchiwał się koncertowi, a po nim gratulował wykonania.
Komeda nie napisał muzyki do poezji, on ją połączył ze słowem, dokonał syntezy tekstu z muzyką na poziomie znacznie wyższym niż ten, który kojarzy nam się z poezją śpiewaną. Słowa recytowane, a momentami krzyczane przez Marka Frąckowiaka miały swój rytm i melodię, ciekawie harmonizowały z muzyką. Piekielnie skomplikowaną muzyką. Wykonanie jej wymagało dyscypliny i wirtuozerii. Jerzy Millian, dawno nie widziany w Warszawie weteran polskiego jazzu, wziął też na siebie rolę dyrygenta. Uważnie czytał nuty, dawał muzykom znaki, sam grał solówki, choć w tym utworze nieliczne. Wibrafonista skończył 10 kwietnia 75 lat, myślę, że warto byłoby mu zorganizować „diamentowy”, uroczysty koncert.
Program „Jazz i poezja” wykraczał poza ideę festiwalu skupiającą się na dziełach filmowych Komedy. Tę można było usłyszeć podczas projekcji filmów animowanych Mirosława Kijowicza: „Rondo”, „Laterna Magica” i „Wiklinowy kosz”. Filmy wyświetlono po owacyjnie przyjętym występie szwedzkiego tria pianisty Bobo Stensona.
Do końca nie było pewne, czy muzycy lecący z trzech różnych europejskich stolic zdążą na czas. Mimo wulkanicznych pyłów udało im się zebrać w sali Laboratorium CSW Zamek Ujazdowski. Kontrabasista Anders Jormin zaakceptował dostarczony mu kontrabas, co wcale nie było takie pewne i koncert rozpoczął się od wspaniałej kompozycji Silvio Rodrigueza „El Mayor”. Stenson lubi rozpoczynać swoje koncerty tym tematem, bo pokazuje w nim wszystkie odcienie swej pianistyki. Surową, skandynawską poetykę, ujmującą melodykę i finezyjne harmonie.
Mimo, że przyleciał do Warszawy przeziębiony dał znakomity koncert. Jormin czarował pięknym brzmieniem kontrabasu i nastrojowymi solówkami. Natomiast perkusista Jon Falt wydobywał zaskakujące czasem dźwięki ze swojego zestawu. Nie tylko uderzał pałeczkami obudowy bębnów i stelaże. W pewnej chwili wyciągnął miniaturową piłę elektryczną i dotykając nią do czyneli i innych „przeszkadzajek” powodował dziwne, niemuzyczne wibracje.
