Przepływa przeze mnie rzeka

Razem z Andym Barlowem powróciliście w tym roku na scenę muzyczną piątym albumem studyjnym „5". Fani czekali na niego osiem lat. Czy obawialiście się tego, jak zostanie odebrany?

Lou Rhodes:

Nie, byliśmy bardzo podekscytowani! Nie mogliśmy się doczekać wejścia do studia, chcieliśmy sprawdzić, jak będziemy w nim brzmieć po ośmiu latach przerwy. Zaczęliśmy grać i poszło świetnie.

Nagrywanie i koncertowanie to odmienne doświadczenia. Występowaliście już w wielu krajach. Czy spotkaliście się z różnym przyjęciem?

Różnice rzeczywiście istnieją. Dwa lata temu na przykład pierwszy raz zagraliśmy w Polsce, w klubie Palladium. I był to koncert, który pamiętamy do dziś. Polska publiczność czekała na nas ponad dziesięć lat. Od razu po wejściu na scenę poczuliśmy gorące emocje. Dwa miesiące temu wystąpiliśmy w Polsce ponownie, w Katowicach (na festiwalu Tauron Nowa Muzyka – przyp. red.) i przekonaliśmy się, że Warszawa to nie był przypadek i że znowu uczestniczymy w czymś niezwykłym. Polacy odbierają muzykę sercem i duszą. Na drugim biegunie są na przykład pełni rezerwy Niemcy, którzy wszystko analizują.

Choć wspólną działalność jako Lamb zawiesiliście w 2004 r., to wasze ponowne artystyczne spotkanie sugeruje, że wciąż potraficie czerpać z siebie nawzajem inspirację...

Sądzę, że jest między nami coś magicznego. Ogromnie się lubimy i szanujemy swoją odmienność.

A czy tak samo szanuje ją prasa?

Wszystkiego na nasz temat nie czytamy, zwłaszcza że brytyjska prasa jest bardzo wkurzająca, zbyt krytyczna. Nasi dziennikarze są leniwi. Nieraz zdarzało mi się, że w moim kraju udzielałam wywiadu komuś, kto nawet nie przesłuchał naszych płyt. Wiem, że w takiej sytuacji powinnam po prostu wstać i się pożegnać, ale jestem zbyt grzeczna...

Nagrała pani trzy albumy solowe o wyraźnej nucie folkowej. Czy przez te wszystkie lata pani działalności artystycznej zauważyła pani, jak jej głos się zmienił?

Z wiekiem odkrywam dla niego coraz więcej nowych muzycznych przestrzeni. Mój głos dojrzewa, staje się bogatszy. To zresztą dobrze słychać na „5".