Pielgrzymował pieszo na beatyfikację Jana Pawła II

Kiedy w kwietniu 2005 r. zobaczyłem w Rzymie ludzi tańczących i klaszczących dla zmarłego papież, a byłem zdziwiony. Bardzo różniło się to od tego, do czego przywykłem w podchodzeniu do majestatu śmierci. Jednak szybko zrozumiałem, że jest to rodzaj hołdu oddawanego zmarłej osobie, jak i radości z nadchodzącego życia wiecznego.

W niecałe sześć lat później, kiedy oznajmiono, że 1 maja 2011 r. Jan Paweł II zostanie ogłoszony błogosławionym, podjąłem decyzję o pieszej pielgrzymce do Rzymu. Nie była to dla mnie nowość. Rok wcześniej przeszedłem, wraz z przyjacielem Stanisławem Ozdobą, ponad 3,5 tys. km z Wrocławia do Santiago de Compostela.

Na beatyfikację wyruszyłem 9 marca. Droga z Wrocławia przez Brno, Wiedeń, Graz, Lublanę, Wenecję, Padwę, Florencję, Sienę do Rzymu miała ponad 1,5 tys. km i ciągnęła się szlakami turystycznymi, ścieżkami rowerowymi oraz – co okazało się najbardziej uciążliwe – drogami o dużym natężeniu ruchu samochodowego.

Pielgrzymowaliśmy w intencji ojczyzny. Chciałbym, byśmy żyli w Polsce naszych marzeń, cieszyli się z tego, że jesteśmy Polakami.

Pierwszym przystankiem były Olbrachcice Wielkie, obok Ząbkowic Śląskich, w gościnnym domu u moich przyjaciół Jerzego i Alicji Organiściaków. Tam dołączył do mnie Paweł Bibułowicz, wolontariusz z hospicjum dla dzieci w Białymstoku.

Droga, nawet ta najdłuższa, to nie tylko kolejno mijane miejscowości, ale przede wszystkim ludzie. W Lanskroun (Czechy) przyjął nas przesympatyczny ks. Zbigniew Czendlik, który jest gwiazdą czeskiej telewizji. Dał nam nie tylko miejsce do spania, jedzenie, ale i zaprosił do wspólnego wygłoszenia kazania. Homilia była naszym dialogiem z proboszczem o drodze. Wierni byli zachwyceni.

Za Blanskiem spotkała nas rzecz niezwykła. Przygarnął nas bezdomny mieszkający w zbudowanym z palet „domu" pod mostem. – Urodziłem się jako człowiek i jako człowiek chcę umrzeć – mówił.

Było to niezwykłe doświadczenie spotkania z człowiekiem, który traktowany jak wykluczony zachowuje godność, choć po zwolnieniu z pracy w kopalni węgla i uranu pozostał bez środków do życia. Przypomniało mi to sytuację, gdy podczas pielgrzymki do Meksyku Jan Paweł II pochylił się nad losem meksykańskiego górnika, który zwierzał mu się z problemów.

W Wiedniu gościny udzielili nam Ania i Marcin, którzy mieszkają niedaleko katedry, gdzie uczestniczyliśmy w nabożeństwie odprawianym przez kard. Christopha Schönborna w intencji ofiar trzęsienia ziemi w Japonii. Kościół był pełny ludzi różnych wyznań i narodowości. Poczuliśmy niezwykłą jedność. Przypomniało mi to spotkanie Jana Pawła II z przedstawicielami różnych wyznań Asyżu w październiku 1986 r.

Po skończonym nabożeństwie poprosiłem kardynała o wpis do naszych dzienników podróży. Ku naszemu zaskoczeniu hierarcha pobłogosławił nas na koniec po polsku. – Szczęść Boże – powiedział kard. Schönborn.

W Słowenii uderzyła nas serdeczność i bliskość ludzi. W Vueznicy, miejscu, gdzie proboszczem był pierwszy słoweński błogosławiony Slomsek, gościli nas rodzice Primosa, który w imieniu młodzieży słoweńskiej składał hołd papieżowi podczas dni młodzieży w Paryżu.