Stanisław Sosabowski urodził się 8 maj 1892 r. w Stanisławowie. W 1905 r. zaangażował się w działalność niepodległościową, najpierw w ramach Związku Młodzieży Polskiej "Zet", następnie Organizacji Młodzieży Niepodległościowej "Zarzewie". Został także członkiem Polskiego Związku Wojskowego, w którym działał pod pseudonimem „Stanisław Węglarz", organizując m. in. Oddział Ćwiczebny im. Dionizego Czachowskiego. Oddział ten w 1910 r. wszedł w skład tajnej Armii Polskiej – organizacji paramilitarnej.
Po zdaniu z wyróżnieniem egzamin dojrzałości w 1910 r., kontynuował edukację na rocznym kursie w Wyższej Szkole Handlowej w Krakowie. Po powrocie do Stanisławowa został dowódcą 24. Drużyny Strzeleckiej w stopniu podchorążego. W 1913 r. Sosabowski odbył zasadniczą służbę wojskową w armii austrowęgierskiej, a 1 lutego 1914 r. został mianowany oficerem inspekcyjnym Komendy Okręgowej PDS nr 1 we Lwowie.
W pierwszych dniach sierpnia 1914 r. Sosabowski zgłosił się w Stanisławowie do 58. Galicyjskiego Pułku Piechoty. Jako szeregowy żołnierz walczył w Galicji, na Słowacji, uczestniczył w bitwie pod Gorlicami w maju 1915 r. W czerwcu 1915 r. został ciężko ranny w kolano w czasie potyczki z Rosjanami w okolicy Brześcia nad Bugiem. Po rekonwalescencji otrzymał przydział do Urzędu Cenzury w Złoczowie, a następnie został skierowany do dowództwa 2. Armii we Lwowie, gdzie służył do 6 marca 1917 r. Na początku 1918 r. awansował do stopnia porucznika i został przeniesiony do komendy austrowęgierskiego Generalnego Gubernatorstwa Wojskowego w Lublinie. Tam nawiązał współpracę z komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej ppłk. Stanisławem Burhardt-Bukackim.
W listopadzie 1918 r. Stanisław Sosabowski został oficerem odrodzonego Wojska Polskiego. Otrzymał awans do stopnia kapitana i objął stanowisko kierownika Departamentu Gospodarczego Komisji Likwidacyjnej w Lublinie. W 1919 r. został oddelegowany jako przedstawiciel Ministerstwa Spraw Wojskowych do Głównego Urzędu Likwidacyjnego. Z powodu kontuzjowanej nogi nie brał udziału w walkach z bolszewikami, pełnił służbę w Oddziale IV sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W listopadzie 1920 r. został awansowany do stopnia majora.
W latach 1922-1923 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej. W 1927 r. otrzymał awans do stopnia podpułkownika oraz przydział liniowy. Jako dowódca batalionu w 75. pułku piechoty był komendantem garnizonu w Rybniku. Rok później został zastępcą dowódcy 3. pułku strzelców podhalańskich. W latach 1929-1937 był związany z Wyższą Szkołą Wojenną, najpierw jako wykładowca, a następnie kierownik Katedry Operacyjnej Służby Sztabów I rocznika. W 1937 r. objął dowództwo nad 9. pułkiem piechoty Legionów, a w 1939 r. - 21. Pułkiem piechoty "Dzieci Warszawy". Otrzymał też awans do stopnia pułkownika.