„O wojnę powszechną za wolność ludów,
Prosimy Cię, Panie. [...]
O niepodległość, całość i wolność
Ojczyzny naszej,
Prosimy Cię, Panie...".
Aktualizacja: 11.11.2019 11:46 Publikacja: 10.11.2019 00:01
Kazimierz Sosnkowski, Józef Piłsudski oraz oficer armii niemieckiej Schlossmann w czasie spaceru na terenie twierdzy w Magdeburgu
Foto: NAC
Partner wydania specjalnego ,,Rzecz o Niepodległości''
Foto: materiały prasowe
„O wojnę powszechną za wolność ludów,
Prosimy Cię, Panie. [...]
O niepodległość, całość i wolność
Ojczyzny naszej,
Prosimy Cię, Panie...".
Jakże zdumiewająco profetycznie, a zarazem przerażająco brzmią te wersy „Litanii pielgrzymskiej" Adama Mickiewicza w 101. rocznicę zakończenia I wojny światowej. Dopiero wielka wojna ludów Europy, która przelała się przez Stary Kontynent w latach 1914–1918, i splot wielu niezwykłych wydarzeń stworzyły unikalną okazję do restytucji polskiej państwowości. Zatarło się przy tym w naszej pamięci, że ta straszna europejska pożoga według różnych szacunków kosztowała życie ok. 8,5 mln żołnierzy z 16 ówczesnych państw świata i przedstawicieli wielu narodów, którym, tak jak Polakom, często odmawiano prawa do własnej tożsamości narodowej i własnej państwowości.
Mickiewicz, podobnie jak wielu innych polskich myślicieli, polityków i strategów, był świadom, że stary porządek Europy ustanowiony na kongresie wiedeńskim może runąć, jedynie gdy wszyscy jego architekci rzucą się sobie do gardeł. Wojna ludów, o którą się modlił, nie była jednak tak oczywista, jak nam się dzisiaj zdaje. Geneza Wielkiej Wojny jest niezwykle skomplikowana i wielowątkowa. Na ten konflikt nie zapracowało jedno czy dwa pokolenia, ale był on skutkiem znacznie dłuższego, być może nawet wielowiekowego procesu rozpadu jedności chrześcijańskich narodów Europy. Do wybuchu I wojny światowej potrzebna była niewielka iskierka. Zamach na austriackiego arcyksięcia Franciszka Ferdynanda stał się z dawna oczekiwanym pretekstem do tego, co wcześniej czy później było nieuniknione. Tak naprawdę fin de siecle nie oznaczał końca XIX-wiecznej belle epoque, tylko koniec ery oświeconej monarchii absolutnej.
Oczywiście XIX wiek wcale nie był czasem trwałego pokoju między narodami. Nie zmienia to faktu, że rosyjsko-austriacko-pruskie Święte Przymierze, do którego w 1818 r. dołączyła Francja, zbudowało podwaliny pod świat długo utrzymującej się równowagi.
Czy Polacy naprawdę mogli mieć nadzieję, że któregoś dnia nadejdzie „wojna powszechna ludów", która wymiecie z naszego kraju całe to germańskie i ruskie zło, które nam się tu w XIX wieku rozpleniło? Na Zjeździe Legionistów w Kaliszu 7 sierpnia 1927 r. Piłsudski wspominał: „Kiedy w 1914 r. wojna wybuchała na świecie i kiedy ludzie szli przelewać strumieniami i potokami swą krew dla takich czy innych celów, to między tymi celami nie było celu Polski. Nikt dla Polski przelewać krwi nie chciał i nikt celów politycznych związanych z Polską w początkach wojny nie stawiał i stawiać nie chciał". Te słowa dowodzą, jak wielkim realistą był ich autor.
Piłsudski nieustannie zadziwiał celnością swoich przewidywań, czasami nawet zachwycał genialną intuicją geopolityczną i równie szybko rozczarowywał swoimi decyzjami. Ale jedno jest pewne: on nigdy nie kłamał i naprawdę nie obiecywał złotych gór. Nie miał w sobie nawet odrobiny populizmu czy demagogii. To był człowiek absolutnie świadomy kruchości polskiej niepodległości, a przez to ze wszech miar pragmatyczny. Stąd być może tak silne przekonanie u niego, że nie może być tuż po zakończeniu tej „upragnionej wojny ludów" dwóch niezależnych od siebie ośrodków negocjujących w Wersalu kształt polskich granic. Od 11 listopada 1918 r. Piłsudski zdawał się – czasami nieumiejętnie i autorytarnie – budować polityczne centrum państwa polskiego sklecone na kolanie z różnych samozwańczych środowisk. On sam zresztą był zwyczajnym uzurpatorem. Z perspektywy czasu zaakceptowaliśmy fakt, że nosił tytuł Naczelnika Państwa i to nowe państwo miał prawo reprezentować. Ale kto mu tę władzę dał, jak nie on sam? Przecież sam często powtarzał, że podniósł ją z ziemi i wziął na zawsze.
Od upadku powstania styczniowego sprawa polska nie istniała na arenie międzynarodowej. Jeżeli jakakolwiek też wiara w odzyskanie podmiotowości narodu istniała wśród Polaków, to wiązała się co najwyżej z koncepcją trialistycznej monarchii austro-węgiersko-polskiej. Franciszek Józef na tronie polskim był znacznie bardziej do zaakceptowania niż jakikolwiek Romanow uzurpujący sobie tytuł króla polskiego. Do tego Habsburg był katolikiem. W jego żyłach płynęła śladowa ilość krwi jagiellońskiej, a on sam wydawał się życzliwie nastawiony do sprawy polskiej. Był co prawda królem Galicji i Lodomerii, ale godność króla Polski uczyniłaby go w oczach polskich poddanych kimś, na kogo oczekiwali od blisko wieku. To, że Franciszek Józef sam nie był Polakiem, zdawało się w niczym nie przeszkadzać. Przecież od czasów Bolesława Chrobrego, syna czeskiej księżniczki Dobrawy, żaden z polskich władców nie był czystej krwi Polakiem. Zresztą Habsburgowie wielokrotnie ubiegali się o polską koronę i niewiele ich od niej czasami dzieliło. Wizja Austriaka na wawelskim tronie była do przyjęcia przez dużą część społeczeństwa polskiego.
Sytuację zmieniło jednak zjednoczenie Niemiec. W 1867 r. ziemie polskie pod zaborem pruskim zostały inkorporowane w skład Związku Północnoniemieckiego. Ten czysto formalny zabieg wprowadził napięcie między zaborcami. Wiedeń nie chciał jednak drażnić Berlina utworzeniem monarchii trialistycznej. Poza tym tytułem króla polskiego posługiwali się od niemal stu lat carowie: Aleksander I, Mikołaj I i Aleksander II. Wszyscy koronowali się w Warszawie z całym przewidzianym ku temu ceremoniałem.
Mitem jest, że Wiedeń wiązał też jakiekolwiek plany z polskimi organizacjami strzeleckimi w Galicji, utworzonymi ze zbiegłych z Kongresówki działaczy Organizacji Bojowej PPS. Dopiero w 1912 r., kiedy po raz pierwszy pojawiło się widmo wojny europejskiej, Austriacy przychylniejszym okiem spojrzeli na Towarzystwo Strzelec i Związek Strzelecki. Później dołączyły do nich: Drużyny Bartoszowe i Towarzystwo Sportowe Sokół. W 1914 r. austriackie Ministerstwo Obrony Krajowej przygotowało projekty ustaw, które przewidywały wcielenie organizacji strzeleckich (wówczas już bardzo popularnych w Galicji) do systemu Obrony Krajowej Austro-Węgier.
PPS Frakcja Rewolucyjna świadomie i bez przymusu przystąpiła do współpracy z austriackim wywiadem HK-Stelle. Austriacy obiecali pomoc w ewentualnym powstaniu antyrosyjskim i w przemycie broni do Kongresówki. W tym układzie współpraca Józefa Piłsudskiego i jego towarzyszy w HK-Stelle nie jest obciążeniem, ale elementem racjonalnego dążenia do wolności. Bez wątpienia chłodno kalkulujący Ziuk doskonale wiedział, że napięte stosunki Wiednia z Moskwą są jedyną okazją, aby te kadłubowe polskie organizacje „bojowe" zapewniły sobie status poważnego partnera w rozmowie z Wiedniem.
Proaustriacka opcja Piłsudskiego była zwyczajnie najrozsądniejsza i najbardziej pragmatyczna ze wszystkich orientacji proponowanych przez polskich działaczy politycznych.
Jej przeciwieństwem był prorosyjski kierunek zaproponowany w 1908 r. w książce „Niemcy, Rosja i kwestia polska" przez twórcę polskiej myśli narodowo-demokratycznej Romana Dmowskiego. Szanse jej realizacji były naprawdę niewielkie. Car Mikołaj II, nad którego tragicznym losem rozczulają się zachodni historycy, nie chciał słyszeć o polskich samorządach w Kongresówce. Jeżeli takie w jakiejś ułomnej formie zdołano utworzyć, to za wyraźną i mozolną namową ministra spraw zagranicznych Rosji Siergieja Sazonowa. Dmowski wierzył, że w dzieje Europy jest wpisany odwieczny konflikt Słowiańszczyzny z żywiołem germańskim. Mimo że w tej kwestii miał dużo racji, jego panslawistyczna koncepcja zjednoczenia wszystkich ludów słowiańskich pod berłem cara była jednak przede wszystkim obca imperialistycznej wizji świata Romanowów. Panslawizm wzbudzał rozbawienie lub irytację w Moskwie i Petersburgu. Wizja odzyskania Konstantynopola i stworzenia federacji słowiańskiej od Władywostoku po Bałkany była równie nierealna jak restauracja Imperium Rzymskiego. Jeżeli ktoś w Rosji myślał o takim państwie, to na pewno nie z pragnienia jedności z innymi Słowianami. Poza tym w przypadku Polski przewidywał Dmowski jakąś formę autonomii narodowej, a być może niepodległego królestwa w unii personalnej z imperium rosyjskim, co w żadnym wypadku nie mieściło się ani trochę w wizji świata Romanowów.
Znacznie bardziej realne zdawało się stworzenie polskiego kraju związkowego w ramach II Rzeszy Niemieckiej. Przecież wiele księstw i królestw niemieckich zachowało własne prawa i posiadało konstytucje, mimo że zostały włączone w pewien rodzaj federacji pod panowaniem domu brandenburskiego. Sam Otto von Bismarck traktował Polskę jako jeden z najważniejszych elementów przetargowych w relacjach z Rosją. Sugerował, że w razie wojny z Rosją Niemcy powinny wesprzeć polskie powstanie i ewentualnie zaakceptować nowe państwo polskie, pod warunkiem wszakże, że będzie ono rządzone przez germanofilów.
Tak też w zasadzie się stało w 1918 r., choć niedokładnie według scenariusza zdarzeń planowanego przez niemieckiego kanclerza. Wypuszczenie Piłsudskiego z magdeburskiego więzienia i dowiezienie do Warszawa nosiło znamiona misji kierowanej przez wywiad armii niemieckiej, mającej na celu utworzenie rządu przyjaznego Niemcom w Warszawie. Być może to tłumaczy zadziwiającą powściągliwość, żeby nie użyć innych ostrzejszych określeń, Piłsudskiego na wieść o wybuchu powstania wielkopolskiego w grudniu 1918 r. Być może Ziuk miał wypełnić zadanie wyznaczone mu przez Berlin i Wiedeń. Szczęśliwie pod koniec 1918 r. państwa centralne skapitulowały, monarchie Habsburgów i Hohenzollernów przestały istnieć, a Niemcy zostały zdemobilizowane i zmuszone do przyjęcia upokarzających warunków traktatu wersalskiego. Piłsudski nie musiał się już sztywno trzymać wytycznych opcji austriackiej i niemieckiej.
Jest to oczywiście duży skrót myślowy zastosowany na potrzeby tego krótkiego artykułu. Dojście Piłsudskiego do władzy składało się bowiem ze znacznie większej ilości czynników, planów i całej masy przypadków, z jednym jednak bezsprzecznie wspólnym mianownikiem – dwaj zaborcy przegrali wojnę, a trzeci był pogrążony w bratobójczej wojnie.
11 listopada 1918 r. niewiele osób w Polsce zdawało sobie sprawę, że świat, jaki znali od ponad stu lat, przestał istnieć. Wydawało się, że jednym z nielicznych, którzy błyskotliwie uświadomili sobie stan rzeczy, w jakim znalazł się kontynent europejski, był właśnie Piłsudski. W listopadzie 1918 r. ten rewolucjonista, opozycjonista, buntownik, komendant legionów i były więzień polityczny sam musiał się przeobrazić w autorytarnego przywódcę. Nie miał zresztą innej opcji, jeżeli chciał zapanować nad tym całym chaosem nazywanym niepodległym państwem, a w rzeczywistości pozbawionym administracji centralnej i regionalnej, władzy ustawodawczej i sądowniczej. Musiał z dnia na dzień zapanować nad krajem, w którym nadal obowiązywały przepisy ustanowione przez zaborców, w którym nadal rządzili urzędnicy wyznaczeni przez Moskwę, Berlin i Wiedeń, którego waluta w zasadzie nie istniała.
Człowiek, który całe życie uczył się konspiracji i marzył o wielkim narodowym powstaniu antycarskim wspieranym przez kogokolwiek, czy to przez Francję, Japonię czy Austrię, znalazł się w zdumiewającej sytuacji: państwo nagle zaczęło istnieć, bez żadnych fajerwerków, z godziny na godzinę. Powstawało niemalże pomiędzy oddechami, kolejnym wypalonym papierosem, następną filiżanką mocnej herbaty i kolejną nieprzespaną nocą. „Ni z tego, ni z owego mamy Polskę na pierwszego" – podsumował Piłsudski sytuację charakterystycznym dla siebie bon motem.
Zdumiewająca jest zarówno arogancja, jak i wynikająca z niej skuteczność Piłsudskiego w tych pierwszych dniach życia zmartwychwstałej Polski. Zwykłymi rozmowami, spojrzeniem, gestem, listem, uśmiechem lub przekleństwem tworzył wokół siebie państwo polskie i jego ład ustrojowy. A nie było to przecież to samo państwo, co przed 123 laty. Piłsudski budował republikę, o jakiej marzył w czasie konspiracji w PPS. Z tą tylko różnicą, że teraz struktury konspiracyjne PPS nie były już mu do niczego potrzebne. Stąd to słynne wyznanie, że wysiadł z czerwonego tramwaju na przystanku niepodległość.
Można sobie zadać pytanie: czy gdyby nie było w tamtych pamiętnych dniach listopada i grudnia 1918 r. Józefa Piłsudskiego, czy powstałoby państwo polskie w czymkolwiek przypominające znaną nam z historii II Rzeczpospolitą? Bez wątpienia tak. Legenda Piłsudskiego jest równie nadęta, jak siła jego legionów, które uczyniono w historiografii armią wyzwoleńczą, a w rzeczywistości ich wpływ na odzyskanie polskiej niepodległości był marginalny, podobnie zresztą jak udział w działaniach frontowych Wielkiej Wojny.
Polska odzyskała swoją suwerenność dzięki nadzwyczajnemu splotowi wydarzeń tak niewiarygodnie korzystnych dla naszej sprawy narodowej, że aż trudnych do uwierzenia. Żaden marzyciel romantyczny powtarzający nieustannie „Litanię pielgrzymską" Adama Mickiewicza nie mógł sobie wyobrazić, że ostatni cesarz Austrii zostanie wygoniony z kraju, a Węgry odzyskają suwerenność, podobnie jak Czesi i Słowacy. Żaden fantasta nie był w stanie przewidzieć, że trzeci cesarz Niemiec z dynastii Hohenzollernów podpisze abdykację i uda się na dobrowolne dożywotnie wygnanie do Holandii. Żaden utopista nie śnił, że syn i wnuk potężnego Aleksandra III Romanowa zostaną zabici w brudnej piwnicy prowincjonalnej rudery przez komunistę i rosyjskiego Żyda Jakowa Michajłowicza Jurowskiego.
Partnerem wydania specjalnego „Rzecz o Niepodległości” jest Tauron.
© Licencja na publikację
© ℗ Wszystkie prawa zastrzeżone
Źródło: Rzeczpospolita
„O wojnę powszechną za wolność ludów,
Prosimy Cię, Panie. [...]
19 kwietnia 1943 r. o 6 rano żydowscy bojownicy pod dowództwem 24-letniego Mordechaja Anielewicza, dowódcy Żydowskiej Organizacji Bojowej, otworzyli ogień – u zbiegu Nalewek i Gęsiej oraz przy placu Muranowskim w Warszawie – do niemieckich oddziałów policyjnych wspartych przez Łotyszy wkraczających do getta w celu przeprowadzenia ostatecznej akcji likwidacyjnej.
W 2014 r. ówczesny prezydent USA Barack Obama, będąc z oficjalną wizytą w Polsce, w czasie swojego przemówienia na placu Zamkowym przywołał nazwisko Jana Karskiego jako jednego z trzech najsłynniejszych Polaków – obok Jana Pawła II i Lecha Wałęsy. To Karski już w 1943 r. dostarczył prezydentowi Rooseveltowi raport ZWZ-AK o niemieckich planach całkowitej eksterminacji europejskich Żydów.
Dla wielu Yasukuni to świątynia przeklęta, ale mimo to pielgrzymują do niej o każdej porze roku tysiące ludzi.
„Jeden z członków grupy Ładosia, żydowski adwokat, działacz syjonistyczny i poseł na sejm II RP Abraham Silberschein twierdził, że paszporty państw Ameryki Południowej i Środkowej dostarczono co najmniej 10 tysiącom Żydów. Instytut Pileckiego oszacował, że spośród nich Holokaust przeżyło blisko 3 tysiące” – mówi profesor Roger Moorhouse, brytyjski historyk i autor książki „Paszporty życia”.
Ledwo martwy faraon trafił na wieki do piramidy, a ci sami, którzy go tam odprowadzali, wracali po cenny łup. Wizja niebotycznych skarbów w grobowcach faraonów od zawsze kusiła rabusiów, także w czasach nowożytnych.
Dzięki przełomowej technologii badacze odszyfrowują 1000 słów z papirusów znalezionych w Herkulanum, które zawierają szczegółowe informacje na temat miejsca spoczynku Platona.
Pion śledczy IPN przeprowadził ekshumacje szczątków ofiar zbrodni niemieckich dokonanych w lutym 1940 roku. Pochowano ich w masowym grobie na leśnej polanie w pobliżu miejscowości Tury i Dąbrowice w powiecie kolskim.
Zapowiedź współprzewodniczącego Nowej Lewicy Roberta Biedronia o tym, iż będzie zabiegał, aby na ich listach znaleźli się dwaj byli premierzy Marek Belka i Włodzimierz Cimoszewicz to wywieszenie białej flagi w europejskim wyścigu i potwierdzenie krótkiej ławki lewicowej formacji.
W PRL-u mawiano, że gdyby wprowadzić komunizm na Saharze, zabrakłoby tam piasku. Coś podobnego zdarzyło się w Rosji Sowieckiej. W kraju, który za cara należał do czołowych eksporterów zboża.
Historia amerykańskiej prezydentury pełna jest niespodziewanych porażek wyborczych, ale też zaskakujących zwycięstw. Jednak sukces Harry’ego Trumana z 2 listopada 1948 r. był chyba największym zaskoczeniem w historii USA. Można to nawet nazwać mianem „politycznego zmartwychwstania”.
Mało kto dzisiaj pamięta o dziwnym zrywie niemieckich antyfaszystów w Bawarii przeciw hitlerowskiemu reżimowi w ostatnich dniach istnienia III Rzeszy Niemieckiej.
Miejscem, gdzie mogą się zebrać i podyskutować naukowcy z różnych dziedzin, są obecnie akademie nauk. Tym razem opiszę, jak utworzono dwie z nich: francuską i rosyjską. O innych – w tym dwóch polskich: PAU i PAN – napiszę osobny felieton.
Famagusta to dziś maleńkie miasteczko na północnym Cyprze znane głównie z dwóch atrakcji…
Co najmniej cztery osoby, w tym czteromiesięczne dziecko, zginęły, a kilkadziesiąt zostało rannych w wyniku przejścia nad Oklahomą w miniony weekend kilkudziesięciu tornad.
24 lutego 2022 roku Rosja rozpoczęła pełnowymiarową inwazję na Ukrainę. Głównodowodzący ukraińską armią gen. Ołeksandr Syrski publikuje nagrania uderzeń ukraińskiego lotnictwa na zgrupowania Rosjan.
Od 13 do 15 osób zginęło w ataku lotnictwa Izraela na trzy domy w Rafah, mieście położonym w południowej części Strefy Gazy, przy granicy z Egiptem - podają palestyńskie źródła.
24 lutego 2022 roku Rosja rozpoczęła pełnowymiarową inwazję na Ukrainę.
Nabycie od kontrahentów, niemających na terytorium Polski siedziby lub zarządu, przestrzeni reklamowej na portalach internetowych w celu ich dalszej odsprzedaży nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła, a w konsekwencji na spółce nie ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia tego podatku.
Służby rosyjskie znalazły dojście do środowiska polskich pseudokibiców i będą ich inspirowały. Jest duże prawdopodobieństwo, że ataki polityczne z ich udziałem powtórzą się – mówi dr hab. Piotr Chlebowicz i dr hab. Tomasz Safjański, kryminolog i kryminalistyk.
Choć średnia płaca w sektorze przedsiębiorstw pobiła w marcu nowy rekord, to wiele osób widzi stagnację zarobków.
Wierzę, że Magnus Carlsen wróci jak Roger Federer i jeszcze zagra o mistrzostwo świata, bo kręci go odkrywanie, a nie odtwarzanie – mówi „Rzeczpospolitej” polski arcymistrz Radosław Wojtaszek.
Rząd ściga się z czasem. Bez nowego mrożenia cen energii prąd może zdrożeć od 1 lipca o 62 proc. Dzięki nowej ustawie podwyżki będą mniejsze, bo wyniosą ok. 29 proc.
Giełdowe spółki jeszcze sporo muszą zrobić, aby emitowane przez nie gazy cieplarniane przestały w sposób istotny oddziaływać na klimat i środowisko.
Nasi poprzednicy próbowali zrobić wszystko, co tylko możliwe, żeby już nie można się było z tego projektu wycofać. Dopychali go kolanem – mówi Maciej Lasek, pełnomocnik rządu ds. Centralnego Portu Komunikacyjnego.
Liczba ogłoszeń ze sprzedażą towarów z drugiej ręki na OLX wzrosła aż 23 proc., a kupujących takie produkty przybyło 7 proc. Działają tu nie tylko Allegro czy Vinted, ale też Ikea, Empik czy Zalando.
Rusza walka o finał Ligi Mistrzów. Niestety, już bez reprezentantów Polski. We wtorek szlagier Bayern Monachium – Real Madryt, dzień później Borussia Dortmund – Paris Saint-Germain.
Amerykańscy studenci protestują przeciwko wojnie w Strefie Gazy. Setki osób zostały aresztowane w ostatnich dwóch tygodniach.
Pozyskanie informacji z szyfrowanych komunikatorów m.in. prok. Ewy Wrzosek było legalną kontrolą operacyjną CBA, i nie wymagało wskazania użytych środków technicznych (tu – systemu Pegasus). Z kolei przekazanie ustaleń śledztwa innemu prokuratorowi wpisuje się w „zwyczaj”, a ich wyniesienie do osoby postronnej, np. polityka, to czyn małej szkodliwości społecznej – to główne wnioski z uchwały Sądu Najwyższego, który odmówił uchylenia immunitetu Małgorzacie M., wiceszefowej stołecznej prokuratury.
Rząd Mateusza Morawieckiego upolitycznił temat składki zdrowotnej, by pod hasłem zabierania bogatym i oddawania biednym zbić na nim kapitał polityczny. Obecna ekipa niestety podjęła tę grę.
Przygotowane sprawozdanie finansowe należy opatrzyć podpisem. Przedstawiamy kluczowe informacje, które będą pomocne w procesie podpisywania takiego sprawozdania.
Usługi wizowe stają się nowym globalnym towarem, a potentatem tego rynku staje się dawny start-up VFS Global.
Atakujący zdobywają wioska po wiosce, ukraińskie oddziały bronią się rozpaczliwie, czekając na pomoc.
Zaledwie pięć lat temu, w 2019 r., miała miejsce debata na temat Polski jako rozdartego państwa i społeczeństwa. Wzięli w niej udział m.in. świetni polscy socjolodzy, Henryk Domański i Jadwiga Staniszkis. Słucha się dzisiaj ich wystąpień jak głosu z odległej galaktyki, choć przedstawiona przez nich diagnoza nie straciła niczego na swej aktualności.
Szybkie powołanie Rady Fiskalnej, konsolidacja funduszy pozabudżetowych – takie m.in. plany przedstawia MF w tzw. białej księdze finansów publicznych. Problemem jest też rosnąca luka VAT.
Krajowy System e-Faktur jest na razie w zawieszeniu. Jednak jego wprowadzenie w najbliższej przyszłości jest nieuniknione. Sam zaś system będzie kluczowym narzędziem nie tylko dla rozliczeń pomiędzy przedsiębiorcami, ale i dla organów podatkowych, m.in. pod kątem weryfikacji odpowiedzialności karnoskarbowej.
Nowe rozwiązania techniczne oraz sposoby współpracy z przedsiębiorcami proponowane przez dostawców urządzeń płatniczych mogę spowodować, że ulga na terminale płatnicze będzie wykorzystywana w coraz mniejszym zakresie – co może być impulsem dla wprowadzenia zmian w przepisach podatkowych.
Jaki jest zakres kluczowych odpowiedzialności menedżera wyznaczonego do zaplanowania procesu implementacji projektu otwarcia sieci sklepów.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas