Dane osobowe a monitoring sąsiadów

Z ustaleń GIODO wynika, że między sąsiadami dochodziło do sporów. Właściciele sąsiedniej posesji w odpowiedzi na skargę tłumaczyli, że założyli monitoring w celu zwiększenia bezpieczeństwa swojego i rodziny. Zapewnili też, że nagrania nie są opisywane ani zbierane w celu udokumentowania życia sąsiadów. Mają być tylko dowodem ewentualnych naruszeń. Tak więc, po wcześniejszym przejrzeniu, nagrania są automatycznie przez rejestrator kasowane.

Sąsiedzi przyznali też, że kilkakrotnie posłużyły one jako dowód w sprawie. Chodziło o przypadki agresji sąsiedzkiej, kradzieży znaków drogowych oraz innych wykroczeń, których dopuścili się skarżący do GIODO.

Natomiast co do kamer, to były one założone przy bramie wjazdowej na posesję sąsiadów oraz przy drodze będącą ich własnością. Droga nie miała bowiem charakteru publicznego, ale czysto prywatny, gdyż biegła przez ich posesję.

Skarżącym się do GIODO przysługiwały jedynie służebność przechodu i przejazdu. Na podstawie tych ustaleń GIODO doszedł do wniosku, że nagrania z monitoringu były wykorzystywane do celów osobistych oraz domowych, a nie zarobkowych. To zaś oznacza, że do tego typu monitoringu nie stosuje się ustawy o ochronie danych osobowych. Mówi o tym jej art. 3a.

Skoro zaś skarżący twierdzili, że sąsiedzi naruszyli ich dobra osobiste, o których mówi art. 23 kodeksu cywilnego, to powinni wytoczyć powództwo cywilne, GIODO bowiem nie zajmuje się tego typu sprawami.

Zgodnie z art. 24 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać jego zaniechania i naprawienia szkody, np. poprzez złożenie oświadczenia. Może się też domagać na podstawie tego uregulowania zadośćuczynienia pieniężnego.