Dłuższa wiza dla specjalisty pracującego w Rosji

15 lutego 2011 r. to dzień, od którego łatwiej cudzoziemcom (w tym Polakom) o wysokich kwalifikacjach podjąć pracę w Rosji.

Od tego dnia obowiązują bowiem zmiany w przepisach dotyczących zatrudniania obcokrajowców na terenie Federacji Rosyjskiej.

Ta najważniejsza to wprowadzenie tzw. klasyfikacji wysoko wykwalifikowanych specjalistów (inaczej HQS, dalej klasyfikacja).

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 13.2 prawa federalnego nr 115-FZ (z 25 lipca 2002 r. „O statusie prawnym cudzoziemców w Federacji Rosyjskiej”) wysoko wykwalifikowanym specjalistą (dalej HQS) jest obywatel innego państwa lub bezpaństwowiec (bez jakiegokolwiek obywatelstwa) posiadający

- właściwe doświadczenie zawodowe,

- umiejętności i osiągnięcia w określonej dziedzinie,

- dochód roczny nie mniejszy niż 2 mln rubli, tj. ok. 65 tys. dolarów, zgodnie z umową o pracę.

Od tego ostatniego warunku są dwa wyjątki. Po pierwsze, dla nauczycieli i osób prowadzących badania naukowe próg rocznego dochodu wynosi 1 mln rubli (tj. ok. 32 tys. dolarów). Po drugie, osoby objęte programem rozwoju innowacji w mieście Skolkovo są całkowicie zwolnione z warunku osiągnięcia rocznego dochodu o określonej wysokości.

Uwaga!

Zgodnie z przepisami prawa rosyjskiego cudzoziemiec nie przedstawia dokumentów poświadczających jego kwalifikacje organom właściwym do spraw imigrantów. Pracodawca sam je ocenia. Stąd należy przyjąć, że jeśli ocenia je wysoko, to ma to wyraz w wynagrodzeniu na odpowiednim poziomie.

Cudzoziemcom zatrudnionym jako HQS przysługują pewne dodatkowe korzyści. I tak nie dotyczy ich roczna kwota imigracyjna. Oni i członkowie ich rodzin (zasadniczo małżonek, dzieci, również adoptowane, dzieci małżonka, rodzice, w tym  ustanowieni w drodze adopcji, małżonek rodzica, dziadkowie, babcie i wnuczęta) otrzymują wizę na trzy lata (dotychczas na rok).

Od pierwszego dnia zatrudnienia obowiązuje ich podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 13 proc., niezależnie od liczby dni pobytu na terenie Rosji w danym roku podatkowym (co do zasady nierezydentów, tj. osoby, których pobyt na terenie Rosji trwa mniej niż 180 dni, obowiązuje stawka podatkowa 30 proc.).

Firma, która zamierza przyjąć do pracy HQS, nie musi ubiegać się o zezwolenie na zatrudnienie. Ale ma też obowiązki. Należą do nich:

- uzyskanie indywidualnego zezwolenia na pracę, ważnego przez okres trwania umowy o pracę lub zlecenia, nie dłuższy  niż trzy lata; według nowych zasad wprowadzonych przez Federalną Służbę Imigracyjną (FSI) dokumentację w tej sprawie należy złożyć w urzędzie pocztowym; procedura wydania zezwolenia może trwać od 20 do 35 dni roboczych,

- zapewnienie HQS oraz członkom jego rodziny (jeżeli są cudzoziemcami) ubezpieczenia zdrowotnego obowiązującego w Rosji,

- zawiadamianie co kwartał FSI, że jest wypłacane regularnie wynagrodzenie za pracę w stosownej wysokości, zgodnie z klasyfikacją,

- zawiadomienie FSI o rozwiązaniu umowy o pracę z  HQS,

- traktowanie HQS, przebywającego poza granicami Rosji dłużej niż miesiąc kalendarzowy w ciągu roku kalendarzowego, jako pozostającego na urlopie bezpłatnym.

Komentuje Małgorzata Grzelak, radca prawny w kancelarii Squire Sanders Święcicki Krześniak sp.k.

Począwszy od 15 lutego br. cudzoziemcom (w tym Polakom) łatwiej podjąć pracę w Rosji, jeśli ich dochód wynosi powyżej 2 mln rubli rocznie. Przede wszystkim nie obowiązują ich limity pozwoleń na pracę, a więc nawet po ich przekroczeniu mogą pracować w rosyjskiej firmie, jeśli ta uzyskała dla nich kolejne pozwolenie.

Poza tym nie muszą już co roku starać się o wizę, bo okres jej ważności został wydłużony do trzech lat. I to nie tylko dla samego cudzoziemca,ale też jego rodziny. Jednak z tych ułatwień mogą skorzystać tylko osoby zatrudnione bezpośrednio przez rosyjskiego pracodawcę

(od niego otrzymują wynagrodzenie). Są one niedostępne dla pracowników polskich (lub innych zagranicznych) przedsiębiorstw, którzy są tylko oddelegowani do firm rosyjskich. Podobne rozróżnienie wprowadzają przepisy unijne w zakresie transferów wewnątrz przedsiębiorstw i regulują je odrębnie od zapisów dotyczących swobody wjazdu na teren UE i pobytu wysoko wykwalifikowanych pracowników.