Celem normy zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy SDG było stworzenie warunków umożliwiających większą przejrzystość finansów prowadzonych przez przedsiębiorców. Ma to istotne znaczenie dla ograniczania możliwości uchylania się od płacenia podatków przez ukrywanie obrotów czy utrudniania egzekucji wierzytelności.
Komentowany przepis ustanawia konieczność zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego należności za transakcję o wartości przekraczającej 15.000 euro, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, a zatem nie dopuszcza w takim przypadku zapłaty bezpośrednio w formie gotówkowej. Nie odnosi się natomiast do zapłaty w formie potrącenia wzajemnych należności, którą reguluje art. 498 kodeksu cywilnego.
W orzecznictwie występują różne poglądy w przedmiotowej kwestii, jednak nie podzielamy opinii, według których, jeżeli płatność wynikająca z jednorazowej transakcji przekracza 15.000 euro, to bezwzględnie należy dokonać tej zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego, a taki „przymus” dokonania rozliczeń za pośrednictwem rachunku bankowego jednocześnie wykluczałby przeprowadzenie transakcji w formie potrącenia.
Powołany przepis ustawy SDG ani żaden inny nie wyłącza możliwości stosowania w rozliczeniach między kontrahentami obrotu gospodarczego instytucji uregulowanych w kodeksie cywilnym, w tym zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności.
Potrącenie jest formą bezgotówkowego rozliczenia między kontrahentami, nie występuje fizyczne przekazanie pieniędzy lub wartości pieniężnych. W wyniku kompensaty nie dochodzi więc do płatności za fakturę, ale skutek takiej operacji jest analogiczny jak przy płatności, następuje bowiem umorzenie obu wierzytelności nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.
