Europa nie mówi głosem baronessy Ashton

Europarlamentarzyści uważają jednak, że niemoc EEAS jest też spowodowana wadliwą strukturą. Krzyżujące się kompetencje bardzo opóźniają, a nawet całkowicie blokują wymagające szybkiej reakcji działania. Po wybuchu rewolucji w Egipcie Ashton musiała być wielokrotnie proszona o przyjazd do Kairu, zanim w końcu pojawiła się nad Nilem. Egipcjanie do dziś zachowują wrażenie, że Brukseli zależało na utrzymaniu u władzy Hosniego Mubaraka. Takich przykładów jest o wiele więcej. Część problemów wynika jednak także z nacisków krajów członkowskich. Aż 40 procent szefów unijnych ambasad zostało obsadzonych w wyniku gier wpływów między stolicami UE, a nie dlatego, że są najlepiej przygotowani do reprezentowania Wspólnoty.

Zdaniem Broka wielkim zaniechaniem EEAS jest niewykorzystanie mechanizmu wzmocnionej współpracy, jaki został zapisany w traktacie lizbońskim. – Nie można zakładać, że wszystkie kraje członkowskie będą uczestniczyły we wszystkich operacjach zamorskich. Jednak mechanizm wzmocnionej współpracy pozwala na uzgodnienie operacji przez wybraną grupę państw w ramach jednolitej polityki całej Unii. Niestety, ani razu tego rozwiązania nie wykorzystano, choć idealnie pasowało do interwencji w Libii – mówi Brok.

Są jednak w raporcie europarlamentu nieliczne pozytywy. Ashton udało się wynegocjować porozumienie normalizujące stosunki między Kosowem i Serbią. Okazała się ona także dobrym negocjatorem w sprawie irańskiej broni atomowej.

Ahston już zapowiedziała, że w przyszłym roku ustąpi ze stanowiska. Wie, że na drugą kadencję nie ma szans. Jej niezdarność otwiera drogę rzutkim dyplomatom, przede wszystkim Szwedowi Carolowi Bildtowi i Radosławowi Sikorskiemu. Nawet zazdrosne o swoje kompetencje największe kraje Unii doszły do wniosku, że niemoc Ashton to już przesada.