W 1970 roku, w wieku 17 lat, Anders Fogh Rasmussen wsiadł na motorower i z rodzinnego Hvidding pojechał do odległego o 27 km Viborga na zebranie Młodzieży Liberalnej – Venstres Ungdom (VU). Nie powiedział na zebraniu ani słowa, ale – może ze względu na charakterystyczną czerwoną koszulkę – został wybrany do zarządu. Tak rozpoczęła się jego kariera polityczna. Budował ją konsekwentnie, szczebel po szczeblu. Jak napisała opiniotwórcza duńska gazeta „Berlingske Tidende” – „zawsze gotowy, zawsze w drodze”.
Anders Fogh uchodzi w Danii za jednego z najskutecz- niejszych polityków. Opracowuje szczegółowe plany, po czym je realizuje.
Już w 1978 roku trafił do parlamentu, a w 1987 roku został ministrem. W 2001 roku jego partia Venstre wygrała wybory, a on sam został premierem. Słowo „venstre” znaczy lewica. Gdy partia powstała w 1870 roku, była rzeczywiście lewicą. W ciągu ponad 100 lat ugrupowanie przesunęło się mocno na prawo, jednak nazwy dotąd nie zmieniło.
W sprawach gospodarczych Anders Fogh Rasmussen jest liberałem. Tytuł napisanej przez niego książki – „Fra socialstat til minimalstat” („Od państwa socjalnego do państwa minimum”) – mówi sam za siebie. On sam jednak, przynajmniej od wyborów w 2005 roku, twierdzi, że odszedł od liberalizmu. Podobno zainspirował go sukces brytyjskiego premiera Tony’ego Blaira i teorie Anthony’ego Giddensa. Ale to on zamroził podatki, które rosły za rządów socjaldemo- kratów. To był „polityczny majstersztyk” – pisał dziennik „Politiken”.
W sprawach zagranicznych zerwał z tradycyjnym, trwającym od 100 lat duńskim „pozostawaniem na uboczu”. Chciał, by Dania zaangażowała się w sprawy świata. Postawił na swoim, zdecydowanie popierając prezydenta USA George’a W. Busha i angażując się w wojnę w Iraku. Sprawa karykatur Mahometa opublikowanych w 2005 roku w gazecie „Jyllands-Posten” zahamowała jego aktywność. Gwałtowna krytyka ze strony świata islamskiego zmusiła go do wygłoszenia oficjalnych przeprosin, choć z początku nie zamierzał tego robić.
