Wojciech Bojanowski miał prawo pokazać brutalność policji

„Rzeczpospolita” poznała motywy, jakimi kierował się prokurator, umarzając śledztwo wobec dziennikarza TVN Wojciecha Bojanowskiego, który ujawnił film z brutalnego przesłuchania na wrocławskim komisariacie, po którym zmarł Igor Stachowiak.
.

Reporter, choć wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego, to działał w interesie społecznym, a swoim działaniem nie tylko nie spowodował szkody, ale wręcz pożytek – to główny wniosek z lektury umorzenia.

„Zgodnie z art. 1 i 6 ustawy – Prawo prasowe prasa jest zobowiązana do prawdziwego przedstawiania omawianych zjawisk, korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistnia prawo obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej” – podkreślił prokurator w decyzji o umorzeniu śledztwa wobec dziennikarza.

Reportaż „Śmierć w komisariacie” ukazał się w maju 2017 r. w Superwizjerze TVN. Pokazywał, jak wyglądało „przesłuchanie” zatrzymanego Stachowiaka. Policjanci pastwili się nad nim, obrażali, razili paralizatorem, nawet gdy leżał na podłodze skuty kajdankami. Dziennikarz zdecydował się to ujawnić bo prokuratura od roku nikomu nie przedstawiła zarzutów a policja nie prowadziła nawet postępowań dyscyplinarnych. 

Film wzbudził emocje – obnażył m.in. bezczynność prokuratury, badającej śmierć 23-latka, postępowań dyscyplinarnych, i wywołał dymisje w policji. Jednak na dziennikarza donieśli policyjni związkowcy, twierdząc, że „rozpowszechniał on informacje ze śledztwa” w sprawie śmierci Stachowiaka, jakie się wówczas toczyło.

Prokuratura Okręgowa w Warszawie stanęła po stronie reportera, a w uzasadnieniu umorzenia zawarła mocne tezy.

Przyznała, że Bojanowski rozpowszechniał materiały ze śledztwa będące dowodami – i to nie tylko fragmenty nagrań z paralizatora, monitoringu miejskiego, rozmów policjantów i treści opinii w sprawie śmierci Stachowiaka. „Bez wątpienia upublicznienie wiadomości w reportażu telewizyjnym i na ogólnodostępnej stronie internetowej stanowi »publiczne rozpowszechnianie«”, na co nie miał zgody – ocenił śledczy. Jednak uznał, że „czyn zabroniony” reportera nie stanowi przestępstwa z uwagi na „znikomą społeczną szkodliwość”.

– Podstawowe znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu miały dwie przesłanki: rodzaj i charakter naruszonego dobra i motywacja sprawcy – przyznaje prok. Mirosława Chyr z Prokuratury Okręgowej w Warszawie.

I tak: ujawnienie filmu nie zakłóciło przebiegu śledztwa w sprawie śmierci ofiary, a celem dziennikarza była realizacja reportażu dotyczącego istotnych społecznie kwestii – wynika z uzasadnienia.

Bojanowski – co podkreślił prokurator – przygotował materiał tak, by nie zaszkodzić konkretnym policjantom, bo nie podał ich danych ani wizerunków. „Treść reportażu wskazuje, że motywacją autora było przedstawienie – zgodnie z ustaleniami tzw. śledztwa dziennikarskiego – nieznanych opinii publicznej okoliczności dotyczących śmierci Igora S., w sposób możliwie najmniej szkodliwy dla praw konkretnych osób” – uznał prokurator.

Z decyzji kończącej śledztwo wynika także inny ważny wniosek: policja musi się liczyć z tym, że media będą tropiły i wytykały jej nadużycia.